Wild wild west en duurzaamheid: een contradictie

Wild wild west en duurzaamheid: een contradictie

8 april 2025

De krant kopte op maandag 7 april 2025:“Tekort horecapersoneel; CHATA-CEO: In gesprek met overheid over import werknemers.”

Ik liep nog geen twee weken geleden – dinsdag 25 maart – nagenoeg samen met haar uit de Geen Week-sessie, waar Jan Rotmans nog had geroepen dat Curaçao niet moet inzetten op (massa)toerisme. Dat riep hij niet zomaar. Dezelfde Centrale Bank waar de voorzitter van de economenclub in 2021 of 2022 nog geïrriteerd reageerde toen ik vanuit de zaal stelde dat toerisme hier overontwikkeld is. Zijn reactie toen: “Jhoj, ik zie voorlopig geen enkele andere sector.”

En nu? Op 16 april 2024 maakt diezelfde voorzitter zich ineens gelukkig wel zorgen over het toerisme. Over onze “authenticiteit” die verloren dreigt te gaan. En nu tegelijk vertelt de CEO van CHATA doodleuk dat we drieduizend tot vierduizend horecawerknemers moeten importeren. Terwijl we óók werkloosheid hebben op het eiland. Paar dagen geleden meldde CINEX dat ze driehonderd miljoen aan potentiële investeringen in portfolio hebben. Het is te hopen dat daar niet nog meer hotels in zitten.

Ja, ik weet het: een deel van die werklozen is moeilijk om te scholen. Maar waarom dan verder ontwikkelen als je de mensen er niet voor hebt? Dit is allang bekend – zie het proefschrift van Arjen Albers. Maar we blijven plannen maken alsof het allemaal wél werkt. Alsof het allemaal vanzelf goedkomt.

In dezelfde krant lees ik trouwens ook dat er weer een schietpartij is geweest. Een aanhouding na een gewapende overval. Een zware crimineel opgepakt. Een bedrieger gearresteerd. En ja – een zandvlieg is voor het eerst gespot. Niet alleen het geweld neemt toe, ook onze ecologie wordt aangetast.

Dus ja, je kunt op 27 september 2024 best een toerismeconferentie houden. Je kunt daar resoluties aannemen waarin staat dat de ontwikkeling nu écht duurzaam wordt. Maar wat betekent dat als er geen actie volgt? Als we gewoon doorgaan op de oude voet?

Waarom kiezen we niet, net als Bonaire, voor slow growth – gericht op kwaliteit in plaats van kwantiteit? Waarom onderhandelen we niet, zoals op Aruba, met investeerders om van projecten af te zien die het eiland meer schade dan goed doen? Het kan wél. Maar het vraagt keuzes. Lef. Grenzen stellen.

Of zie ik het weer verkeerd?

Miguel Goede