De politie-kogel en de samenleving

De politie-kogel en de samenleving

23 augustus 2025

Met dit blog sluit ik de bundel Bruá en Prufiá af. Het zijn meer dan 300 pagina’s geworden over de manier waarop wij in Curaçao — en de wereld daarbuiten — omgaan met macht, misdaad, armoede, hoop en menselijkheid. Deze laatste bijdrage is geen samenvatting, maar een spiegel. Het incident van deze week laat zien hoe dicht bij de grote vragen komen: recht en onrecht, orde en chaos, menselijkheid en ontmenselijking.

Dit wordt dus mijn laatste blog uit deze bundel, die binnen enkele dagen als e-book verschijnt. Daarna gaan we door met een nieuwe invalshoek en een ander accent.

Vandaag is het zaterdag 23 augustus 2025, eind van de ochtend. Met 32 graden is het iets minder warm dan de afgelopen dagen. Tegelijkertijd ontwikkelt zich een nieuw weersysteem dat de eilanden aanzienlijk dichterbij lijkt te zullen benaderen. Ondertussen beweegt de VS-oorlogsschepen richting Venezuela. Het is bovendien het eerste weekend sinds de scholen weer zijn begonnen, afgelopen donderdag de 21ste.

Maar het eiland staat vooral in het teken van de overval van dinsdag de 19^de. Daarbij werd een 19-jarige overvaller door een politieagente in burger doodgeschoten. Zijn mededader wist te ontkomen. Het trok mijn aandacht meer dan normaal, omdat ik het voor het eerst hoorde via de buurtapp: het gebeurde aan het water, nog geen twee kilometer van mijn huis.

Al snel barstte de discussie los op Facebook. Een advocaat kondigde direct aan de agente kosteloos bij te staan. Ze krijgt veel steun, ook in de talkshows. De teneur: de politie moet hard optreden tegen atrakos. Daar ben ik het mee eens — er moet krachtig tegen misdaad worden opgetreden. Tegelijkertijd blijf ik vinden dat de grootste misdaad is dat we armoede laten voortbestaan – dit terzijde.

Opvallend is dat er nauwelijks medelijden is met de overleden jongeman. Wat een verspilling van een mensenleven. Wat heeft hem op dit pad gebracht? Vragen die weinig mensen lijken te interesseren. Hij wordt totaal gedehumaniseerd. En daarmee ontmenselijken we onszelf en de samenleving.

De discussie kreeg een nieuwe dimensie toen in een slordig geformuleerd persbericht van de politie ook de 19-jarige werd aangeduid als “slachtoffer”. Voorop in de kritiek stond de advocaat: een overvaller kan nooit een slachtoffer zijn. Maar wie het nuchter bekijkt, moet toegeven dat iemand zowel overvaller kan zijn als slachtoffer van een kogel.

Er is bovendien nog een slachtoffer: de agente zelf. Zij moet leren leven met wat zij heeft gedaan. Dat is niet te onderschatten. Ik ken politiemensen die decennia worstelen met een dergelijke daad. Ik denk ook aan de vriend van iedereen, Carlito Ferreira, die een december avond, niet ver van hier, in zijn zaak werd doodgeschoten door een overvaller die whisky wilde meenemen zonder te betalen.

Misschien is het goed als iedereen zich even onthoudt van commentaar over zaken waar ze geen kennis van hebben. Wij kennen de situatie niet volledig. Eén ding is zeker: de politie heeft een geweldsinstructie. De vraag is: heeft de agente zich daaraan gehouden?

Een vriend, oud-politieagent, herinnerde mij er dinsdag al aan dat vuurwapens in onze samenleving verboden zijn en dat alleen de politie, bij wet, een uitzondering krijgt — en dan uitsluitend tijdens dienst, mits anders geregeld. Zo hebben we dat op dit eiland geregeld.

Nos no meter bruá kos.

Sterkte aan iedereen met dit grote verlies.

Met deze blog sluit ik Bruá en Prufiá af. De politie-kogel van deze week herinnert ons eraan dat samenlevingen zich telkens opnieuw moeten verhouden tot geweld, macht en rechtvaardigheid. Het zijn geen abstracte thema’s, maar vragen die ons dagelijks leven raken.

Vanaf hier kijk ik vooruit. De volgende bundel krijgt een nieuwe invalshoek en een ander accent. Want alleen als we blijven zoeken naar nieuwe perspectieven, kunnen we ontsnappen aan de cirkels van geweld, armoede en stilte waarin we onszelf gevangenhouden.

Miguel Goede