Weer die werkelijkheid

Weer die werkelijkheid

16 april 2025

We leven in een land dat zichzelf graag modern en vooruitstrevend noemt. We praten over innovatie, duurzaamheid en internationale samenwerking. Maar intussen groeit er onder onze neus een andere werkelijkheid. Eentje die we niet onder ogen willen zien.

Deze blog is geen aanklacht. Het is een spiegel. Voor wie hem durft vast te houden.

Ik stond op, en terwijl ik de dag probeerde te beginnen, bleven de krantenkoppen van de afgelopen dagen door mijn hoofd malen. Wapenbezit en schietincidenten zijn weer gestegen. De politie controleert nu preventief op straat. In diezelfde krant: relationeel geweld blijft stijgen. En ik vroeg me af: wie, behalve de minister van Justitie, doet hier eigenlijk nog iets aan?

Terwijl ik in gedachten verzonken was, kreeg ik een bericht: een man — vermoedelijk van Curaçao — is gedeporteerd naar Nederland. Hij zou vanuit de gevangenis de moord op Peter R. de Vries hebben georganiseerd. Inmiddels zitten er negen jongeren vast, vrijwel allemaal YdK, plus één Arubaan.

Alsof het toeval zich ermee bemoeide, ging ik wat later een plank in mijn boekenkast opruimen. Ik stuitte op een oude Elsevier van 3 augustus 2003. Titel: “Het Antilliaanse drama – Waarom Nederland geen raad weet met jongeren van Curaçao.” Tweeëntwintig jaar geleden.

Een zin uit het artikel bleef hangen: “De Antilliaanse probleemjongere eist respect, wil geen bemoeienis, maar emancipeert zelf absoluut niet.”

Ik schrok. Niet alleen van het toeval, maar vooral omdat dit had kunnen worden geschreven over vandaag. De realiteit is: we zijn geen stap verder. Sterker nog — we staan stil. Al meer dan twintig jaar. En stilstand ís achteruitgang. We doen niet aan zelfreflectie. We kunnen niet omgaan met kritiek. En we negeren de signalen, net zolang tot het nieuws wordt. Tot het te laat is.

Tegelijkertijd luidde ik eerder deze maand de noodklok over het onderwijs. Rapport na rapport toont de achteruitgang aan. De boodschap is helder: dit gaat fout. Ik was bijna vergeten het zeer recente rapport over hoe de internationale criminaliteit her hoogtij viert en hoe lokale jongeren er een prominente rol spelen.

En eindelijk is er iets van politieke beweging — de gouverneur heeft de informateur opgedragen om onderwijs én criminaliteitsbestrijding mee te nemen in de formatie van een nieuwe eenpartijregering.

Maar dit is niet de werkelijkheid waarin wij hier leven. Wij leven in een wereld van conferenties en strategieplannen. Van keynote speeches, innovatietafels en duurzame ambities. We praten over energie-transitie, datacenters, klimaatadaptatie. Alles glossy, alles vooruit.

Maar er bestaat ook een parallelle werkelijkheid. Die van jongeren zonder perspectief. Die we niet willen zien. Tot het misgaat. Tot er weer iemand wordt opgepakt. Tot de kogels weer klinken. Tot het te laat is. En zelf dan. Paar dagen terug werd een kind van 5 door een kogel geraakt en niemand heeft het er over.

We moeten stoppen met wegkijken. Tijd om onszelf kritische vra-gen te stellen. Tijd om te luisteren naar de jongeren die we dreigen te verliezen. Als jij denkt dat dit iemand anders’ probleem is, dan bén jij het probleem.

Deel dit verhaal. Spreek je uit. Sluit je aan bij wie het anders wil doen. Want negeren is geen optie meer.

Miguel Goede