Vier weken na de verkiezingen; Een nieuwe geest van kolonialisme

Vier weken na de verkiezingen; Een nieuwe geest van kolonialisme

21 april 2025

Er waart een nieuwe geest van kolonialisme over de wereld. Niet Vladimir Poetin zette die in gang met zijn oorlog tegen Oekraïne — al was dat misschien het meest zichtbare moment. En ook Israël dat Gaza feitelijk wil overnemen, is niet het begin. De signalen kwamen al veel eerder.

Op 7 januari 2021 vaardigde de Venezolaanse president Nicolás Maduro, gesteund door zijn Nationale Assemblee, decreet 4415 uit. Daarmee claimde Venezuela opnieuw het Essequibo-gebied in buurland Guyana, inclusief het aangrenzende maritieme gebied.

Niet veel later in, januari 2025, kwam Donald Trump met zijn eigen koloniale fantasieën: hij wilde Groenland kopen en begon delen van de Golf van Mexico op te eisen, of minstens de naam de veranderen. En inmiddels laat zelfs een marginaal Kamerlid als Thierry Baudet zijn koloniale ambities de vrije loop richting de Caribische eilanden.

Waar draait kolonialisme tegenwoordig nog om? Het gaat niet meer om vlaggen planten of ‘beschaving’ brengen. Het draait om grondstoffen — lithium, kobalt, zeldzame aardmetalen — en om strategische handelsroutes zoals het Panamakanaal, dat onder Trump opnieuw onderwerp werd van "herkolonisatie". Het gaat om wie de vierde industriële revolutie (4IR) gaat winnen.

China is al veel verder. Grote delen van Afrika zijn feitelijk Chinese kolonies geworden. Ze verstrekken gigantische leningen voor havens en infrastructuur, en als landen hun schulden niet kunnen aflossen, worden de havens overgedragen aan China. Een nieuwe vorm van schuldkolonialisme.

Een andere Chinese techniek: grote geschenken uitdelen, zoals een ultramodern theater in Trinidad. Ik heb het met eigen ogen gezien. Tegelijkertijd stimuleert China de migratie van Chinezen naar andere landen. Zo nemen ze langzaam maar zeker de middenstand over. Op Curaçao zijn vrijwel alle toko’s inmiddels in Chinese handen. De overheid heeft de vestiging van nieuwe toko’s zelfs jaren lang op slot gezet. En nu ineens na de verkiezingen is het moratorium opgeheven. Curaçao ís al gekoloniseerd — stil, geruisloos, efficiënt.

Maar de strijd is nog niet gestreden. Want ook Nederlanders koloniseren Curaçao opnieuw. Steeds meer Nederlanders vestigen zich op het eiland. Ze kopen huizen — of tweede huizen. Ze bezitten hotels en horeca, werken via offshore-constructies, en vooral: ze hebben het geld. De prijzen rijzen de pan uit. De Curaçaoënaar raakt steeds verder achterop. Wat op de markt komt, wordt razendsnel opgekocht door buitenlanders.

Dus nee, ik maak me niet zozeer zorgen over de uitspraken van een Tweede Kamerlid. Ik maak me zorgen over de realiteit die zich al voltrekt.

Als we nu niets doen, verliezen we niet alleen een eiland — we verliezen ook het recht van een volk om zelf over zijn toekomst te beslissen. Curaçao verdient beleid vóór Curaçaoënaars, dóór Curaçaoënaars. Geen nieuwe koloniale golf, maar een nieuwe golf van rechtvaardigheid. De tijd om in te grijpen is nu.

Miguel Goede