Vergeten pandemieën, vergeten lessen

Vergeten pandemieën, vergeten lessen

4 augustus 2025

In 2020 verbaasde het me hoe weinig mensen zich herinnerden dat de wereld al eens eerder een pandemie had doorgemaakt: de Spaanse griep in 1918–1919. In mijn handboek geschiedenis van Palmer stond er geen letter over. Zelfs Robbert Dijkgraaf, toen rector van Princeton, gaf toe dat hij verrast was. Alsof die ramp uit ons collectieve geheugen is gewist.

Wat me nog meer verbaasde: pandemieën stonden al jaren op de lijst van wereldwijde risico’s. We zagen het aankomen, maar we deden niets. En nu – jaren na COVID-19 – lijkt het alsof we wéér niets hebben geleerd. Zeker op Curaçao.

Daarom stelde ik voor om in het verhaal over de toekomst van werk (Future of Work) de pandemie een duidelijke plek te geven. Niet alleen om te voorkomen dat we de fout van 1919 herhalen, maar ook omdat COVID-19 het werk fundamenteel heeft veranderd. Denk aan thuiswerken, digitaal vergaderen, het besef dat veel werk ook ánders kan. Dat is geen voetnoot – dat is structurele verandering.

Toch stuitte ik op weerstand. Sommige ‘young professionals’ (die inmiddels niet meer zo young zijn) vonden dat de pandemie er niet bij hoort. Alsof het een tijdelijk ongemak was in plaats van een kantelpunt. Dat onbegrip vind ik zorgwekkend.

Hetzelfde geldt voor het negeren van het concept brede welvaart in het FoW-narratief. Terwijl het daar júíst om zou moeten draaien: fatsoenlijke banen, minder ongelijkheid, meer inclusie en welzijn. Niet alleen economische groei, maar kwaliteit van leven.

De pandemie heeft ons veel laten zien – over werk, over samenleven, over kwetsbaarheid. Als we die lessen negeren, dan doen we hetzelfde als in 1919: vergeten. En wie vergeet, is gedoemd om opnieuw te lijden.

Miguel Goede