Paulo Freire en het slavernijsyndroom

Paulo Freire en het slavernijsyndroom

DRAFT 1.0

14 augustus 2021

Soms krijg ik reacties op stukken die ik niet verwacht. Op het stuk over slavernij ontving ik onderstaande reactie:

Miguel Goede het wordt tijd dat het syndroom van de WINKOLONIE wordt onderzocht. De groep waarover ik het heb bestaat uit ongeveer vijftien families die een paar eeuwen op dit eiland bivakkeren. Deze families de meeste van hun voorouders waren vluchtelingen uit Europa en Midden-Oosten. Rijk geworden met handel in alles, zelfs mensenhandel.

Een groep families hebben ook geprofiteerd van de ellendige tweede Wereldoorlog en zichzelf en hun entourage op een niet zo fraaie manier verrijkt. Later in de jaren zestig van de vorige eeuw hadden de Internationale gokindustrie Curaçao ontdekt nadat hun melkkoe en bordeel Cuba was ingenomen door Fidel Castro en zijn mannen en vrouwen. In die periode vluchtten ook vele families die rijk waren geworden door handel in alles en door het volk dom en analfabeet te houden richting De VS en Curaçao.

Wat op valt dat deze hele rijke families heel zelden hun vermogen die zij op deze eilanden hebben vergaard ter beschikking stellen voor de opbouw van deze naties. Het fenomeen return kennen zij niet. Het is weer de belastingbetaler uit Nederland die Curaçao moet redden. Ik weet dat Curaçao goed geholpen heeft tijdens de tweede Wereldoorlog maar het zijn ook deze families die miljarden hadden verdiend.

Deze conspiracy theory hoor ik al heel mijn carriere maar niemand heeft een lijst met de familienamen. Eerder had deze schrijver verwezen naar Freire, die met zijn beschrijving van de latifundia al genoeg had onderzocht. Ik zag in dat ik deze denker was vergeten te noemen in het rijtje van Caribische denkers.

Paulo Freire (1921 - 1997) was een Braziliaanse pedagoog en filosoof die een prominente uitdrager was van kritische pedagogiek. Hij stelt dat het doel van onderwijs is om het menselijk potentieel te bevrijden en dus veel meer is dan een leraar die eenvoudig informatie in de geest van een leerling stopt.

Freire wordt beschouwd als een van de grondleggers van de kritische pedagogiek. Hij is vooral bekend om zijn alfabetiseringsprogramma's voor volwassenen in verarmde gemeenschappen (Ik moet aan de overleden president Chavez van Venezuela denken) en om zijn klassieke vroege tekst: Pedagogiek van de onderdrukten (Freire, 1980). Hij stelt dat onderdrukte mensen hun menselijkheid kunnen herwinnen in de strijd voor bevrijding, maar alleen als die strijd wordt geleid door onderdrukte mensen. Dit introduceert het centrale probleem van zijn boek: hoe een onderwijssysteem te creëren met onderdrukte mensen, voor onderdrukte mensen, dat hen zal helpen vrijer te worden. Freire was een marxist en zijn overtuiging dat de tekortkomingen van het onderwijssysteem verweven waren met de ongelijkheid en onrechtvaardigheden van het kapitalistische.

Volgens Freire creëren ongelijke sociale relaties een “cultuur van stilte” die de onderdrukten een negatief, passief en onderdrukt zelfbeeld bijbrengt, en leerlingen moeten dan een kritisch bewustzijn ontwikkelen om te herkennen en erkennen dat deze cultuur van stilte wordt gecreëerd en bestreden moet worden (Kreulen, 1007).

In de voorgaande zinnen herkennen wij ook wat bij ons “cultuur van de angst” is gaan heten (Marcha & Verweel, 2009).

References

Freire, P. (1980). Pedagogiek van de onderdrukten, . Baarn: In den Toren, Anthos-boeken.

Kreulen, E. (1007, mei 7). Pedagoog van de bevrijding. Opgehaald van www.trouw.nl: https://www.trouw.nl/nieuws/pedagoog-van-de-bevrijding~b97e0381/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F

Dr. Miguel Goede