Kind van de rekening. En van de vertraging

Kind van de rekening. En van de vertraging

22 mei 2025

Twee onderwerpen houden me de laatste tijd bezig. Op het eerste gezicht lijken ze weinig met elkaar te maken te hebben, maar in de kern draait het bij beide om falende systemen — ten koste van mensen die bescherming verdienen. Vooral kinderen.

Ik zie en hoor steeds vaker berichten over kinderen die ziek zijn, overlijden, mishandeld worden of opgroeien in armoede. Het kan zijn dat ik er nu scherper op let, maar ik betwijfel of het beeld vertekend is. Al jaren geleden wees een uitgebreid UNICEF-rapport op deze structurele problemen (UNICEF, 2013). Wat is er sindsdien gebeurd? Zijn de omstandigheden van kinderen verbeterd? Alles wijst op het tegendeel.

Er is volgens mij een Kindertelefoon — of iets dat daarop lijkt — maar we horen er zelden iets over. En pas na lang dralen kwam er een Kinderombudsman. Die is als het goed is inmiddels benoemd, maar is hij of zij al operationeel? Heeft hij mandaat, middelen, tanden? Of is het weer een papieren tijger?

Kinderen lijken in dit land steeds weer het kind van de rekening. Het systeem dat hen zou moeten beschermen faalt structureel. En dat is geen toeval, maar een keuze. Of in elk geval het gevolg van prioriteiten die elders liggen.

Dan de andere kwestie.

Op 20 mei 2025 zijn er aanhoudingen verricht in een omvangrijke zaak van steekpenningen en smeergeld in en rond het ministerie van VVRP, Openbare Werken. Goed nieuws? Ja. Maar ook zorgwekkend. Want deze zaak ligt al twee jaar op de plank. En het is lang niet de enige. Er ligt een stapel vergelijkbare aangiftes te wachten. De grote vraag is: wanneer komen deze zaken eindelijk voor de rechter? Waarom duurt het allemaal zo lang?

Zolang justitie niet snel, zichtbaar en doortastend optreedt, wordt corruptie niet bestreden, maar gefaciliteerd. Al die tijd kunnen betrokkenen gewoon doorgaan. En wie weet hoeveel schade ze in de tussentijd hebben aangericht — schade die voorkomen had kunnen worden.

Het is goed dat er nu wordt doorgepakt. Maar is het genoeg? Werkt het? En vooral: wat belemmert ons eigenlijk om justitie sneller, krachtiger en effectiever te maken?

Misschien is het net als bij de kinderen: het kan wel, maar het gebeurt niet. Omdat het geen prioriteit heeft. En dat is het echte probleem.

Miguel Goede