Hoe ver kun je zinken? Ambulances

Hoe ver kun je zinken? Ambulances

1 juni 2025

Soms denk je dat het niet erger kan. Maar dan kijk je weer naar wat er van onze ambulancedienst is geworden.

Ooit stonden we op wereldniveau. We hadden een gecertificeerde dienst, met een goed uitgerust gebouw, modern materiaal en getraind personeel. Centraal gelegen, en in staat om binnen de gestelde norm overal op tijd te zijn. Het enige wat moest gebeuren, was het tarief per rit aanpassen. Meer niet.

Maar na 2010 moest het blijkbaar kapot. Coute que coûte. Alles moest kapot om de wraakzucht van een paar mensen te bevredigen. En nu? Nu is onze ambulancedienst letterlijk iets dat met houtjes en touwtjes bij elkaar wordt gehouden. Letterlijk én figuurlijk.

Het personeel schreeuwt al jaren om aandacht. Maar niemand luistert. Enkele jaren geleden stelde ik met de toenmalige directie een integraal plan op. Alles zat erin. Een visie, oplossingen, gefaseerde aanpak. Het bestuur vond het maar niets. Het personeel, moe en gefrustreerd, liet het dan maar over zich heen komen.

Eén van de zaken die we sinds 2019 al weten: er moesten nieuwe ambulances komen. En niet zomaar ambulances – ze moesten aan specifieke eisen voldoen. Een hele lijst, maar twee sprongen eruit.

Ze moesten passen in het CMC. Want ja, bij het ontwerp van het ziekenhuis was geen rekening gehouden met het bestaande wagenpark.

De ambulances moesten omhoog en omlaag kunnen. Want het handmatig tillen van brancards met patiënten is al jaren een groot probleem.

En wat gebeurt er vorige week? Twee nieuwe ambulances arriveren. Uit Azië. Je zou denken: eindelijk! Maar nee hoor. Aan die twee belangrijkste eisen – en aan nog veel meer – is níét voldaan.

Je vraagt je af: hoe is dit mogelijk? De directeur die deze ambulances heeft besteld, lijkt totaal geen verstand van zaken te hebben. En erger nog: hij heeft blijkbaar niemand geraadpleegd. Niet zijn eigen personeel, niet de mensen met ervaring, niemand.

Ik moet denken aan de legendarische directeur van de raffinaderij, Javier Hernández. Hij sprak altijd over accountability, met dat zware Spaans accent. Zijn stelling was simpel: “Zolang mensen niet verantwoordelijk worden gehouden voor hun (wan)prestaties, zullen we het nooit leren.”

En hier zijn we dan. Nog steeds niks geleerd. U mag met me wedden: ook nu zal niemand accountable zijn. Niemand zal zich hoeven verantwoorden voor dit debacle. En de patiënt, het peroneel, de gemeenschap? Die betalene de prijs. Zoals altijd.

Miguel Goede