Het wapen, het volkslied en de staat van het land

Het wapen, het volkslied en de staat van het land

9 juli 2025.

De discussie over Dia di Himno i Bandera is niet los te zien van het nationale wapen of embleem van Curaçao. Symbolen doen ertoe. Ze belichamen onze geschiedenis, identiteit en de koers die we samen willen varen. Maar zoals zo vaak het geval is op Curaçao, worden juist die symbolen speelbal van amateurisme, vriendjespolitiek en een schrijnend gebrek aan transparantie. Een casus die alles zegt over hoe het er in ons land aan toe gaat.

Het toeval – of het noodlot – wil dat Jurgen op maandagavond 7 juli 2025, nu de discussie weer gaat liggen tot volgend jaar, met een boekje komt. Het betreft een uitgave uit 1984 waarin gedeputeerde Franco de drie symbolen (vlag, wapen en volkslied) samenbrengt, zonder daarbij af te doen aan de door hem uitgeroepen Dia di Himno i Bandera. Maar het draagt wél verder bij aan de bruá.

In 2022 vond de toenmalige, dezelfde als nu, minister van OWSC dat het bestaande wapen uit 1964 te koloniaal was. Begrijpelijk. Die discussie moest gevoerd worden. Maar in plaats van een zorgvuldig en gedragen proces te organiseren, werd gekozen voor een nationale ontwerpwedstrijd. Het comité wees een winnaar aan, na stemming via internet, en toen begon de ellende pas echt.

Het winnende ontwerp werd met de grond gelijkgemaakt: kinderlijk, amateuristisch, smakeloos. De kritiek was breed, hard en niet zonder reden. Er doemden aanwijzingen op van plagiaat. De maker zou een sympathisant zijn van de regeringspartij. Een van de leden van het comité, familie zelfs, werd er gezegd. De prijs was een leuk bedrag. In plaats van transparantie te bieden, ging men in de verdediging. Bruá.

De storm van kritiek leidde ertoe dat het ontwerp gelukkig nooit officieel werd bekrachtigd. Maar het kwaad was al geschied. Er kwam een onderzoek door het SOAB, dat een jaar duurde. Tot op heden is dat rapport – voor zover bekend – nooit openbaar gemaakt. En zoals zo vaak: het leven ging gewoon door. Niemand verantwoordelijk, niemand die opstond en zei: dit kan zo niet.

Wat zegt dit alles? Dat er een diepere kwaal zit in onze instituties en besluitvorming. We zijn het contact met de essentie kwijt: een symbool moet verbinden, representeren, inspireren. Niet verdelen, verdacht maken en de schijn van corruptie oproepen. En vooral: een nieuw wapen ontwerpen is geen hobbyproject. Het vraagt visie, integriteit en vakmanschap. En dat lijkt steeds schaarser te worden.

De discussie over Dia di Himno i Bandera gaat dus niet alleen over een datum of een ceremonie. Het gaat over wie we zijn, wie we willen zijn en hoe serieus we onszelf nemen als land. En dat is misschien wel het echte probleem: we nemen onszelf vaak niet serieus genoeg.

Miguel Goede