Het is bijna vijf uur, 1 mei. De Dag van de Arbeid zit erop.

Het is bijna vijf uur, 1 mei. De Dag van de Arbeid zit erop.

2 mei 2025

Van de week zag ik een talkshow waarin oude vakbondsleiders het programma voor 1 mei aankondigden. De boodschap: we vieren nog steeds de strijd en de waarde van arbeid. Dus vanochtend speurde ik de media af, op zoek naar toespraken, livestreams, iets. Zoals dat nog niet zo lang geleden gebruikelijk was. Maar sinds een jaar of twee wordt er niets meer uitgezonden. Geen live-verslagen, geen speeches, niets. Misschien dat het journaal straks nog wat fragmenten laat zien—ik hoop het.

Vanmorgen reed ik door Otrobanda. Bij de traditionele kerkdienst zag ik een mensen. En dat bevestigt wat ik de afgelopen jaren steeds vaker schrijf: de vakbond kwijnt weg.

Werk is veranderd. Flexwerk, platformwerk, remote werk—veel jonge mensen hebben misschien nauwelijks een band met een werkgever, laat staan met een vakbond. Het lijkt alsof jongeren geen behoefte meer hebben aan collectieve belangenbehartiging. Of misschien herkennen ze zich gewoon niet meer in de taal, de rituelen en de gezichten van de vakbond.

De Dag van de Arbeid voelt steeds meer als een herdenking dan een viering. Maar misschien is het juist nu tijd voor vernieuwing. Voor een vakbond die niet vasthoudt aan het verleden, maar aansluiting zoekt bij de werkrealiteit van vandaag—en morgen. Want ook in 2025 blijft één ding overeind: werkenden hebben elkaar nodig.

Miguel Goede