Excuses indien mijn woorden verkeerd zijn geïnterpreteerd

Excuses indien mijn woorden verkeerd zijn geïnterpreteerd

5 mei 2025

“Wat gaan we nu doen?” Na mijn artikel over de nieuwe wereldwijde geest van het kolonialisme maakte heel wat los. Veel herkenning. Veel vragen. En bij sommigen ook bezorgdheid.

Hier kijk ik terug—maar vooral vooruit. Want niets doen is geen optie.

Het is tijd om elkaar op te zoeken. Om te bouwen aan een nieuw perspectief—met onderwijs, werk, betaalbare woningen, een sociaal vangnet en harmonie met de natuur als fundament.

Dick Drayer appte opnieuw. Hij vroeg of hij mijn artikel op curaçao.nu mocht plaatsen. Voor mij hoeft dat niet per se—laat hem het vragen aan andere kranten die dat eerder ook al deden bij andere tek-sten van mij. Ik plaats liever direct. Maar vooruit.

We deden dit kunstje al eerder, eind februari, met mijn stuk over carnaval: dat het geen volksfeest meer is, maar is gekaapt door commercie. Ook dat artikel schuurde. En opnieuw nu: veel herkenning, maar ook bezorgdheid. Een kleine groep noemde het zelfs racistisch.

Laat ik duidelijk zijn: dat is het niet; zeker niet de bedoeling. En het is ook nooit mijn bedoeling geweest om mensen te beledigen of te beschuldigen—zeker niet de Chinese gemeenschap, die hard werkt en waarvan ik zelf afstammeling ben. China had geen koloniën zoals andere landen als Nederland, Engeland, Frankrijk, Spanje, Portugal en nog veel meer. Was ook niet mijn stelling. En de Nederlanders evenmin.

Ik kan mijn standpunt onderbouwen met bronnen, maar dat is niet de bedoeling. Ik verontschuldig mij voor het misverstand. I rather have a friend than be right.

Het artikel wilde vooral duidelijk maken dat de situatie waarin Curaçao zich nu bevindt grotendeels te wijten is aan de keuzes van de Curaçaoënaar zelf.

Waarom raakte het dan zoveel mensen? Omdat het context biedt. Het helpt om gebeurtenissen om ons heen in een groter verhaal te plaatsen. En steeds weer diezelfde vraag: wat gaan we nu doen?

Een goede vraag. Geen makkelijke. Want ieder heeft zijn eigen rol. En de situatie is taai. Onze intellectuelen zitten vast in hun bubbel en hebben vooral gekozen voor eigenbelang. Jongeren voelen zich leeggezogen. Universiteiten missen slagkracht. Bruggen bouwen lukt amper. Maar niets doen is geen optie.

Zoals iemand me zei: “Mensen weten dat roken slecht is, maar roken toch.” Precies. Bewustzijn is niet genoeg. We hebben een coalition of the willing nodig. Jongeren. Mediamakers. Een paar vastberaden zielen. Begin klein: drie tot vijf mensen die écht willen.

In maart schreef ik al dat carnaval ooit een feest met een boodschap was. Nu is het leeg. “Nos bida ta un fiesta” klinkt het—ons le-ven is een feest. Maar hoe dan? En voor wie?

In de verte hoor ik Babalu’s stem: “Pa Kòrsou” (voor Curaçao). Dit is geen nostalgie. Dit is een oproep.

Zoek elkaar op. Vorm een groep. Voor onderwijs. Voor werk. Voor betaalbare woningen. Voor een sociaal vangnet. Voor de natuur. Voor een toekomst met perspectief.

Miguel GOede