Een akkoord van vijftig pagina’s — maar wat blijft ongezegd?

Een akkoord van vijftig pagina’s — maar wat blijft ongezegd?

11 juni 2025

Het nieuwe kabinet is beëdigd. De handtekeningen zijn gezet. En met een document van vijftig pagina’s ligt nu ook het Hoofdlijnenprogramma 2025–2029 op tafel. Maar zoals vaker bij zulke documenten, is er weinig animo om het echt door te nemen. Te lang, te technisch, te vaag.

Dick Drayer schreef er een scherpe analyse over op Curaçao.nu, waarin hij stelt dat alle grote ambities zijn teruggebracht tot voorzichtig bestuur. Ook het Antilliaans Dagblad pikte eruit dat de economische diversificatie nu als prioriteit wordt bestempeld, met een duidelijke rol voor sectoren zoals duurzame energie, technologie en landbouw.

Maar wat mij bezighoudt: wat zegt dit akkoord eigenlijk over onze samenleving? Over wie we willen zijn?

Toen ik na een gesprek over onderwijs langs de vervallen openbare bibliotheek reed, moest ik eraan denken. Wat staat er eigenlijk in dit akkoord over de bibliotheek? En over het beloofde Nationaal Theater?

Het antwoord: niets. Geen woord. Niet over de bibliotheek, niet over het theater. Terwijl juist deze instellingen zo cruciaal zijn voor de ontwikkeling van de jeugd, voor gemeenschapszin, creativiteit en identiteit. In het akkoord lees je over infrastructuur, digitalisering en economie. Maar niet over plekken waar jongeren kunnen leren, dromen, ontdekken wie ze zijn.

Jongeren krijgen in het akkoord veel aandacht, dat is waar. Er wordt ingezet op technisch en beroepsonderwijs, op betere aansluiting met de arbeidsmarkt, op begeleiding van kwetsbare jongeren. Dat is waardevol — en ook hard nodig.

Maar het is opvallend hoeveel minder aandacht er is voor ouderen. Ja, er wordt gesproken over zorg en AOV. Maar er klinkt tussen de regels door ook iets anders: ouderen worden vooral gezien als een kostenpost. De boodschap lijkt te zijn: we moeten verjongen, anders houdt het systeem het niet. En dat is begrijpelijk, maar ook kortzichtig. Want waar blijft het besef dat ervaring, wijsheid en toewijding van ouderen van onschatbare waarde zijn voor een samenleving?

We bouwen aan een samenleving waarin ouderen vooral ontvangers van zorg zijn, en jongeren vooral arbeidskrachten in wording. Maar een samenleving die haar bibliotheken sluit, haar theaters laat verslonzen en haar ouderen aan de kant zet, is een samenleving die haar ziel inlevert.

Het akkoord telt vijftig pagina’s. Wat erin staat is belangrijk. Maar wat er niet in staat, zegt misschien nog wel meer.

Miguel Goede