Bruá in ons denken, De vlag, het volkslied en de verwarring

Bruá in ons denken, De vlag, het volkslied en de verwarring

8 juli 2025

Ik ben zaterdag 5 juli 2025 net terug van ontbijt en denk weer na over de afgelopen week. Eigenlijk denk ik er al aan sinds 1 juni, Emancipatiedag. De hele maand juli trilt na van bruá. Bruá in ons hoofd. Bruá in hoe we praten met elkaar. In hoe we discussiëren. In hoe we denken dat we weten, zonder te weten.

Gonzalo op de radio opende op 1 juli, zoals elk jaar de discussie: is het nu de dag van de vlag, of de dag van het volkslied én de vlag? De meeste mensen zeggen zonder aarzelen: “het is de dag van de vlag.” Waar ze dat op baseren? Geen idee. Maar ik weet al jaren beter.

Er staan op YouTube twee video’s van TeleCuraçao uit 1984. In een plechtige openbare vergadering van de Eilandsraad stelt gedeputeerde Willy Franco de vlag van Curaçao vast. Hij zegt expliciet: 2 juli is vanaf nu ‘Dia di Himno i Bandera’. De notulen zijn er. De beelden zijn er. De stemming is er. De wet is ondertekend. Je zou zeggen: einde discussie.

Maar nee. Meteen belt een wijsneus in — twaalf ambachten, dertien ongelukken — die “zeker weet” dat er een ander besluit is waarin staat dat het alleen de “dag van de vlag” is. Heeft hij dat besluit bij zich? Natuurlijk niet. Maar hij zal het “de volgende keer meenemen.” Gonzalo, normaal kritisch, laat het door. Aanvaardt de claim zonder bewijs. Geen bron. Geen document. Geen check. En zo wordt weer twijfel gezaaid. (Het doet mij denken aan de verkiezingen, toen enkelen begonnen te beweren dat er niet geldige zwart/wit stembiljetten tussen de stembiljetten zaten, maar niemand heeft ooit één gezien.)

Ik kijk de tweede clip terug. Volledige speech. Volledige behandeling wetstekst. Ondertekening door de gezaghebber. Nergens staat dat het alleen de dag van de vlag is. Wel dat het gaat om de vaststelling van de vlag — én tegelijk dat deze dag voortaan bekend staat als “Dia di Himno i Bandera.” Zo is het gezegd, zo is het getekend, zo is het gestemd.

Toch blijft de verwarring. Terwijl ik gewoon mijn leven probeer te leven, duiken er advertenties op van overheid en bedrijven waarin doodleuk staat: “Felis Dia di Bandera.” Zelfs de overheid weet het niet meer. Een gids van een toeristisch bureau belt me. Hij wil het zeker weten, want hij krijgt vragen. Ex-minister Omayra Leeflang wees hier trouwens drie jaar geleden al op. Hij stuurt me een link van de officiële overheidssite. Daar staat zwart op wit: Dia di Himno i Bandera. Ook ontvang ik oorkondes uit het verleden. Je zou zeggen: nu is het toch klaar?

Maar nee. Mensen discussiëren zonder logica, zonder bronnen, zonder methode. Geen journalistiek, geen wetenschap, geen juridische methode. Gewoon: “ik vind.” En dat telt dan mee. Bruá.

Ik word getriggerd en ga dieper graven. Dan vind ik het volgende feit: het volkslied van Curaçao is officieel ingesteld op 26 juli 1978. Niet op 2 juli 1984. Het besluit van 1984 gaat over de vlag. De verwarring komt doordat mensen het vaststellen van de vlag verwarren met het instellen van de feestdag. In die vergadering roept de gedeputeerde de dag uit tot dag van volkslied en vlag. En nu willen mensen, zelfs mensen die het beter zouden moeten weten, een nieuw decreet om “nu echt officieel vast te leggen” hoe deze dag heet. Maar dat is al gebeurd.

Dit is bruá. Dit is hoe bruá werkt. Niet als magie. Maar als mentale mist. We kennen onze eigen geschiedenis niet. We kennen de feiten niet. We documenteren slecht. We discussiëren zonder onderbouwing. Iedereen bemoeit zich ermee, zonder kennis van zaken, zonder discipline, zonder methode. En dan wordt alles een mening, geen waarheid.

En zo gaat het blijkbaar met alles op het eiland. Of het nu gaat om de verbouwing van de Caracasbaai of het toestaan van een flatgebouw van twaalf verdiepingen op natuurgebied. We maken keuzes zonder kennis, zonder structuur, zonder proces. En dan is het resultaat: chaos. Verwarring. Bruá.

P.s. Op 7 juni 2025 volharden Gonzalo en zijn luisteraars in verwarring. Het schijnt dat ministers hebben verkondigd dat deze maand er nog een dag van het volkslied is.

Miguel Goede