Benoemingen, geloof en verloren talent: twee triggers op één dag

Benoemingen, geloof en verloren talent: twee triggers op één dag

12 mei 2025

Vandaag werd ik getriggerd door twee ogenschijnlijk verschillende onderwerpen, die toch een diepere gemeenschappelijke kern delen: benoemingen. Of beter gezegd, wie we ruimte geven om leiderschap te tonen, en wie we geruisloos laten verdwijnen.

Het eerste onderwerp komt uit onverwachte hoek. Een jonge Amerikaanse PhD, op LinkedIn, is diep onder de indruk van een van de eerste preken van paus Leo XIV. Hij zegt dat er iets in hem is veranderd sinds deze nieuwe paus het Vaticaan leidt. Eindelijk, zegt hij, snijdt de Rooms-Katholieke Kerk een écht relevant onderwerp aan: de economie als het nieuwe gouden kalf. Onze jonge doctor verbindt dit thema ook aan de rol van kunstmatige intelligentie. De PhD somt met vuur en overtuiging op waarom deze kritiek relevant is in deze tijd.

Wanneer ik hem echter laat zien dat deze thema’s al in de jaren ’80 zijn benoemd door paus Johannes Paulus II, wordt het ongemakkelijk. Hij verandert van onderwerp, zoals zovelen doen wanneer ze een argument lijken te verliezen. Hij begint over de stiltes van de kerk bij misstanden. Ik ga daar niet op in. Ik moedig hem simpelweg aan om te blijven luisteren naar deze paus.

Wat ik opvallend vind: Amerikanen – ik generaliseer – lijken nu pas de diepte van de katholieke traditie te ontdekken. Ik voorspel dat de katholieke kerk flink zal groeien, juist in de Verenigde Staten. Want spiritualiteit en ethische kaders keren altijd terug, vooral in tijden van morele verwarring.

Het tweede onderwerp vandaag is van een totaal andere orde, maar niet minder belangrijk. Het vertrek van de medische directeur van het Curaçao Medical Center per december is een verlies dat veel zegt. Als ik het goed begrijp, kiest deze topwetenschapper (neuroloog) ervoor zich nu meer te richten op zijn leerstoel in Maastricht, maar gaat hij gelukkig door als specialist in het CMC. De algemeen directeur van het CMC is recent ook vertrokken, zijn tijd zat erop. Vijf jaar lang was het vechten tegen de bierkaai.

We weten allemaal waarom hij weggaat, ook al zeggen we het niet hardop. Een profeet wordt in eigen land niet geëerd. En opnieuw schrijven we op Curaçao, bijna achteloos, toptalent af. Als ik naar de laatste census kijk, zie ik hoe ernstig dit is: slechts 20% van onze bevolking heeft een Hbo-opleiding of hoger. Slechts 7% een universitaire opleiding. En een schamele 0,2% is gepromoveerd.

En van die hoogopgeleiden? Te veel krijgen geen baan. En zij die wél werk hebben, worden vaak ingehuurd als passanten, niet als leiders. Sommigen laten zich zelfs prostitueren – intellectueel, ethisch – om maar te kunnen blijven functioneren binnen een systeem dat hun kennis niet eert.

En ja, dit zie je terug in alles wat we doen, bouwen, organiseren en leiden als samenleving.

Maar misschien zie ik het verkeerd.

Of misschien willen we het gewoon niet zien.

Miguel Goede