Banken, bouwplannen en een bonkend besef

Banken, bouwplannen en een bonkend besef

24 mei 2025

Het is zaterdag. Na een ontbijt buitenshuis ben ik weer thuis, de krant op het bureau. Er gebeurt genoeg op het eiland — dat is geen nieuws — maar je moet soms even door een andere bril kijken om het grotere plaatje te zien.

Wat vandaag opvalt: vanaf 1 juli geldt er een bescherming op banktegoeden tot XCD 50.000. De zogeheten depositogarantiestelling. Een goede stap, zeker na het debacle met de Giro Bank. Maar toch blijft er iets knagen. Waarom is er niet gekozen voor een percentage? Iemand met een deposito van 5 miljoen krijgt nu 1% bescherming, terwijl iemand met 50.000 volledige dekking geniet. Dat voelt oneerlijk. De garantie is weliswaar belangrijk, maar de ongelijkheid springt in het oog.

Ook per 1 juli: de introductie van een basisrekening. Dat betekent dat iedereen op het eiland toegang moet hebben tot een bankrekening. Logisch en broodnodig. Wie geen bankrekening heeft, doet simpelweg niet mee in het economisch verkeer. Ik begrijp werkelijk niet welke bezwaren banken nog zouden kunnen hebben tegen dit fundamentele stukje inclusie. Meewerken zou vanzelfsprekend moeten zijn.

Een derde verandering: toezicht op het digitale betalingsverkeer. Een goede zaak. Tegelijkertijd realiseer ik me dat elke keer dat ik “met plastic” betaal, de bank eraan verdient. Maar het tikt aan — en het gaat ten koste van míjn geld. De banken melden jaarlijks trots hun stijgende winsten. Prima, maar dan mogen de kosten per transactie gerust omlaag. Dat gebeurt niet, want winstmaximalisatie blijft het leidende motief. Dat gaat helaas niet veranderen.

Tot slot springt de bouwwoede in het oog. De luchtverkeersleiding DC-ANSP begint aan een nieuw pand. Brasami krijgt een nieuw onderkomen bij de Caprileskliniek. Er loopt een discussie over de naam van het nieuw te bouwen Huize Aminta Sprockel — voor mensen met special needs, of hoe we dat tegenwoordig ook politiekcorrect benoemen. En dan was er recent nog het voorstel voor een nieuw parlementsgebouw.

Allemaal goed bedoeld. Maar het kost geld. Tegelijkertijd lezen we in de krant dat de overheid moeite heeft om haar leningen af te lossen. We leven van het toerisme — een sector die door te snelle groei piept en kraakt. Toch lijken onze prioriteiten vaak uit beton gegoten.

Misschien moeten we onszelf de vraag stellen: bouwen we aan vooruitgang, of verbouwen we onszelf een illusie in? Want als het geld opraakt, is het des te belangrijker om scherp te blijven op wat écht telt.

Miguel Goede