8 mei 2025, was er ineens witte rook uit de Sixtijnse Kapel

8 mei 2025, was er ineens witte rook uit de Sixtijnse Kapel

10 mei 2025

De derde stemmingsronde van het conclaaf van 133 kardinalen bracht een nieuwe paus voort. Eén kardinaal liet alles achter – zelfs zijn naam – en trad de wereld tegemoet als paus Leo XIV.

Ik keek met verbazing. Niet zozeer naar de rook, de klokken of de menigte op het Sint-Pietersplein, maar vooral naar hoe de media ver-slag deed van het gebeuren. De vele commentatoren – uitzonderingen daargelaten – waren zelf niet katholiek, vaak niet eens christelijk of gelovig. Ze spraken over het conclaaf alsof het ging om een gewone politieke verkiezing: een kwestie van macht, strategie, representatie. Of de nieuwe paus progressief of conservatief zou zijn, van welk continent hij kwam, of hij aansluiting zou vinden bij jongeren of juist bij de traditionele vleugel. Alsof de paus zo maar de leer kan definiëren zoals het hem dunkt.

En natuurlijk, dat soort overwegingen spelen ongetwijfeld een rol. De kardinalen zijn ook maar mensen. Maar het wonderlijke aan het conclaaf is juist dat ze zich, volgens de traditie, laten leiden door de Heilige Geest. Dat ze zich terugtrekken in gebed, in stilte, en stemmen op basis van wat zij als een spirituele ingeving ervaren.

Maar daar hoorde je nauwelijks iets over. De paus leek – als je de verslaggeving mocht geloven – nog slechts de CEO van het Vaticaan, de president van de katholieke wereldbevolking. De mystiek, de symboliek, het sacrale karakter van het ambt? Weggeredeneerd of genegeerd.

En dus blijft het voor mij wringen. Want ja, paus Leo XIV is nu wereldleider van 1,4 miljard katholieken – en ook de rest van de wereld kijkt mee. Maar laten we niet vergeten: zijn verkiezing is, in de kern, geen politieke benoeming, maar een geestelijke roeping. Of je daarin gelooft of niet, het is goed om tenminste te erkennen dat er méér speelt dan macht alleen.

Miguel Goede