2 juli – Himno i Bandera: tussen trots en balingschap

2 juli – Himno i Bandera: tussen trots en balingschap

4 juli 2025

Vandaag, 2 juli, vieren we op Curaçao de Dag van het Volkslied en de Vlag – Dia di Himno i Bandera. De vlag zoals we die nu kennen, werd op 2 juli 1984 officieel aangenomen, na een ontwerpwedstrijd in de jaren tachtig. Het was een periode waarin veel politici en bestuurders doordrongen waren van het belang van nation building. We wilden een eigen identiteit vormgeven binnen het Koninkrijk.

Sindsdien wordt deze dag herdacht, al is er elk jaar weer discussie over de officiële benaming. Gelukkig is die helder: Himno i Bandera, zoals Gedeputeerde Willy Franco het in zijn officiële verklaring bevestigde – terug te vinden op YouTube.

Maar de kracht en betekenis van deze dag zijn de afgelopen decennia verschoven. Sinds de nieuwe status als autonoom land binnen het Koninkrijk in 2010, is het enthousiasme tanende. De speeches werden cliché, de ceremonie leeg. Nation building is vervangen door event planning. De vonk lijkt weg.

Toch gebeurde er dit jaar iets bijzonders. Op zondag 29 juni werd voor het eerst een officiële viering van Himno i Bandera georganiseerd in Nederland. En dat gebeurde niet klein: met veel trots, waardigheid en een sterk gevoel van gemeenschap brachten Curaçaoënaars in Nederland hulde aan hun volkslied en vlag. Ministers vertegenwoordigde de regering van Curaçao bij deze viering in Nederland, waar de nadruk lag op familie, cultuur en de rol van onze jongeren in de diaspora.

Die viering roept vragen op. Natuurlijk kun je zeggen dat het weer een voorbeeld is van geld spenderen aan sentiment. Maar het is meer dan dat. Het zegt veel dat onze mensen Himno i Bandera niet op Curaçao, maar in Nederland vieren.

Het is symbolisch. Het is tekenend. Het bevestigt een pijnlijke realiteit: Een volk in ballingschap.

Niet vanwege oorlog, maar door economische en sociale omstandigheden die het leven op het eiland steeds moeilijker maken. Armoede, uitzichtloosheid en een onbetaalbare woningmarkt hebben duizenden Curaçaoënaars gedwongen hun geluk elders te zoeken.

Als dit niet door politici bedoeld was, dan is het op zijn minst een teken dat zij geen oplossingen hebben gevonden.

Himno i Bandera moet ons niet alleen herinneren aan wie we zijn, maar ook aan wat we zijn kwijtgeraakt. En vooral: waar we nog voor moeten vechten.

 Miguel Goede