Intimidatie en integriteit: Het belang van vragen stellen
DRAFT 3.0
26 juni 2023
Elders heb ik al geschreven over intimidatie en hoe ik als individu steeds vaker geconfronteerd word met pogingen tot intimidatie. Helaas lijkt dit een groeiend probleem te zijn, waarbij zelfs journalisten betrokken zijn, zoals ik eerder heb geschreven. Onlangs heb ik een kritische opmerking gemaakt over een credit union die feesten promootte in deze tijd van crisis. Dit leidde tot een discussie met de voorzitter van de credit union, die me ervan probeerde te overtuigen dat ik de rol van een credit union niet begreep en dat er niets mis was met een feestje in tijden van crisis. Het zou de leden de mogelijkheid bieden om even hun problemen te vergeten. Ik heb geprobeerd mijn punt te onderbouwen met bronnen, maar het leek alsof mijn commentaren niet serieus werden genomen. Hij beschouwde het slechts als een copy-paste-actie van mij, wat volgens hem mijn gebrek aan inzicht zou aantonen.
Daarnaast heb ik onlangs een bericht op mijn sociale media geplaatst waarin werd beweerd dat het salaris van de minister president zou worden verhoogd. Ik stelde simpelweg een vraag over de waarheid en de bron van het bericht. Ik heb altijd meer vragen dan antwoorden. Tot mijn verbazing ontving ik een reactie van een nepaccount dat me duidelijk maakte dat het bericht nep was. Vervolgens kreeg ik een reactie van de minister zelf, of in ieder geval iemand die namens hem sprak. Hij betichtte mij van het verspreiden van nepnieuws en wees me erop dat ik als academicus beter had moeten weten. Niet lang daarna was het de minister president himself die zei dat hij het ongelooflijk vond dat ik niet wist dat dit nep was en nog enkele andere opmerkingen maakte. Ik neem aan dat het een medewerker van de minister president was, want ik begrijp dat hij wel belangrijkere zaken aan zijn hoofd heeft. Ondanks mijn vraag kreeg ik geen duidelijk antwoord. Ik vroeg me af waarom er zo’n sterke reactie was op mijn bericht. Ik ben immers niet zo belangrijk. Het verbaast me ook dat ministers zo verontwaardigd reageren. Blijkbaar beseffen ze niet dat open communicatie vanuit de regering essentieel is. Zelfs het parlement ontvangt geen antwoorden op vragen en er worden geen vergaderingen met het parlement gehouden. Persconferenties zijn zeldzaam geworden en toch lijkt men boos te zijn als mensen vragen beginnen te stellen. Het stellen van vragen is een normaal onderdeel van een democratie.
Ik ben niet uit op een conflict met een minister. Ik heb geleerd om het ambt van een minister en anderen te respecteren, omdat het anders de autoriteit aantast en het land moeilijker te besturen maakt. Mijn punt is echter dat het intimiderend is wanneer ministers verhaal komen halen wanneer een eenvoudige burger vragen stelt. Als een minister ervoor kiest om te reageren, zou het voldoende moeten zijn om te antwoorden dat het bericht niet waar is en dat het niet in overeenstemming is met de desbetreffende wetgeving.
In een gezonde democratie is open communicatie tussen de regering en de burgers van cruciaal belang. Het stellen van vragen is een fundamenteel recht en een essentieel onderdeel van een goed functionerende samenleving. Het is belangrijk dat ministers en andere begrijpen dat het beantwoorden van vragen en het verstrekken van duidelijke informatie een verantwoordelijkheid is die ze moeten dragen.
Intimiderend gedrag en het ontwijken van vragen zijn geen constructieve benaderingen in een democratische samenleving. Het is essentieel dat we blijven vragen stellen en transparantie eisen van onze gekozen vertegenwoordigers en mensen in publieke functies. Als burgers hebben we het recht om verantwoording te vragen en de regering te wijzen op mogelijke problemen of zorgen. Laten we streven naar een samenleving waarin open communicatie en respect voor verschillende standpunten centraal staan.
Miguel Goede