Hoe het maatschappelijk middenveld verbindt; Tante Annie Kamperveen
DRAFT 1.0
13 september 2021
Maandag 6 september 2021 heb ik afscheid genomen van mijn tante Annie, anderen kennen haar meer als juffrouw Kamperveen. Anna Catharina Mathilda Kamperveen, geboren 5 september 1923 en overleden, kort voor haar verjaardag op 1 september 2021. Ze werd dus 98 jaar. De laatste jaren was ze niet meer echt aanwezig, maar de herinneringen wel.
Haar nicht uit Suriname vertelt hoe haar tante, in haar geboorte jaar, 1942, op 22 jarige leeftijd naar Curaçao kwam met een vierderangs akte om in het onderwijs te gaan werken. Hier behaalde ze alle aktes en ging ze naar Nederland voor de opleiding om typeles te kunnen geven. Ze was actief met haar talen en was lid van allerlei sociale verenigingen als Alliance Francaise. Ik herinner mij ook weer dat ze graag correspondeerde met mensen rond de wereld en als lid van een reisorganisatie de wereld rond reisde. Ik zie een PowerPoint van haar in Singapore, ook zij vond dat een fantastische land.
Maar er zijn ook zaken die nog niet zijn vertelt. Tante was een icoon van de Surinaamse gemeenschap. Ze was “aanwezig” in de club JPF. Als ik mij niet vergis was zij ook weleens bestuurslid samen met mijn vader.
Zij hield niet alleen van haar leerlingen, maar ook van studenten. Ze had de laatste jaren altijd een stagiair in huis. Zo herinner ik mij dat. Als student moest ik altijd op bezoek komen, als ik op het eiland was, soms samen met andere neven en nichten, met aanhang.
Tante Annie kende ons, wij waren geen nummer, en die band ging heel ver. Inmiddels had ze een band met onze kinderen. Toen ik 2011 onrechtvaardig ontslagen was als rector magnificus moest ik regelmatig langs komen. Ze was toen nog helemaal aanwezig. Tijdens een van die bezoeken zei ze tegen mij. “Maar vergeet niet, dit is een negatieve erkenning van jouw kunnen.” Ik wist wat ze bedoelde.
Enkele jaren daarvoor was ze ineens in mijn kamer met de mededeling dat wij “Peace One Day”, dat sinds 1999 wordt gevierd, moesten vieren op Curacao, om te beginnen op de universiteit. Niemand had nog nooit van die dag gehoord, maar zij wel. En het geschiedde zoals zij dat wenste. Ik heb de indruk dat deze dag (ieder jaar op 21 september) nu niet meer wordt gevierd, terwijl het meer dan ooit had nodig is. Ter ere van tante Annie zal ik het dit jaar weer onder de aandacht brengen.
Na bijna honderd jaar dienen van de mensheid verliet ze deze wereld in alle stilte. Pastoor Baak, die haar persoonlijk kende vanuit de kerkgemeenschap sprak mooie woorde, alsof op iedereen via de streaming meeluisteren. Maar de haar oud leerlinge, die nu gouverneur is van Curaçao, mevrouw Lucille George-Wout, vertegenwoordigde het hele koninkrijk, en oud leerlingen, bij haar afscheid. Zo zie ik het.
Dr. Miguel Goede
Comments