Op zondag 2 maart 2014 gaat de optocht, het 44ste jaar, door de straten. Slechts 30 groepen. Het is niet druk in het verkeer en naast de weg. Dit is wat over van het volksfeest. Tien jaren terug ging het eiland maanden plat. Dit feest is een indicatie van hoe het staat met de psyche van het volk. Na tien jaar van ruzie maken over de route, precariorechten, uitzendrechten, resultaten van verkiezingen van de tumba, prins en pancho, lijkt de massa er geen zin meer in de hebben. Ook de introductie van dranghekken langs de weg heeft het feest geen goed gedaan. Maar er is meer aan de hand. Na tien jaar lang dagelijks politiek geweld in de media heeft het volk verdeeld. We zijn geen "samen"leving meer. We hebben niet meer samen. Het is de bittere werkelijkheid. Nu staan punten als nationbuilding, visie en masterplan op de agenda en we ervaren nu dat het veel makkelijker is om te breken dan te bouwen. We zullen gewoon ergens weer moeten beginnen aam een helingsproces. Dat is moeilijk, want we geven nooit toe dat het aan ons heeft gelegen.
En toch is het hele land dagen plat vanaf vrijdag tot en met donderdag of later. De laatste optocht eindigd wel middernacht op dinsdag, maar de deelnemers en toeschouwers herstellen zich niet zo snel. Nu is er niets tegen een feestje, ook niet in tijden van crisis. Maar toch voelt het werkwaardig aan. Zeker als de politie meldt dat ze het druk hadden met het handhaven van de rust.