2022 afsluiten; Marc Heide
DRAFT 3.0
1 januari 2023
2023 wordt een beter jaar dan 2022. Voor dat ik aan het nieuwe jaar begin moet ik toch afsluiten. 2022 was het jaar waarin ik afscheid nam van meer mensen dan ooit; teveel mensen. En dat heeft niet alleen te maken met mijn leeftijd maar er is ook een onverklaarbare overstefte. Volgens de WHO is dat gewoon COVID-19 (Msemburi, et al., 2022). Allemaal worden ze gemist door mij, meer dan Pelé, de oude Paus en de konnegin van Engeland. Op de eerste plaats mijn moeder, schoonvader, tia Nora, neef Silvano, Alexander Isings―wie samen met mij gisteren jarig zou zijn―John Steijaert―aan wie ik DRAFT 2.0 (Goede, 2022)opdroeg―maar nu ook Marc Heide.
Marc had een sarcatisch, geniepig lachje, met pretoogjes. Dat liet hij zien en horen na scherpzinnig een intellectueel statement over de gang van zaken van de mensheid, in het bijzonder het eiland. Ik ken hem vanaf onze jeugd. Ik ontmoette hem wekelijk als hij op bank zat, onder de tamarindeboom op de tennisbaan van Rust & Brugh, als ik daar moest tennisen, vaak was dat de zogenaamde toptraining van de tennisbond. Toen had Marc dat lachje al. Daarna gingen wij studeren; hij in Groningen en ik in Nijmegen en kwamen wij elkaar pas weer tegen na terugkomst van studie. Toen hadden wij het beiden druk met carriere en gezin. Volgens mij ging Marc gelijk werken als zelfstandig psycholoog gericht op human capital. Hij schreef in het begin een rubriek in de kant waarin hij beschreef hoe het allemaal echt werkt hier. Hij heeft zich altijd wel kunnen vermaken met zijn passie, de psychologie, maar was toch wat aan de zijlijn; de markt zag zijn talent niet.
Marc en ik kwamen elkaar weer heel regelmatig tegen na 2011, toen ik aan de zijlijn werd gezet. Rond een uur of negen―wanneer ik moe was van het voorbereiden was rechtzaken―ging ik één uur één kop koffie drinken en daar zat Marc dan vaak ook. Na een tijdje sloten wij onze ontmoetingen af met even bijpraten. Maar het waren geen oppervalkige gespreken. Hij herinnerde mij dat hij bezig was met de rechtenstudie aan de universiteit. Rechten was zijn nieuwe passie.
Naarmate ik het procederen meer ondercontrole kreeg―ik procedeerde zeven jaar―ging ik analyseren en schrijven. Marc was misschien mijn trouwste lezer en daar wordt je niet blij van, want dan kwam het lachje. Maar een echte vriend van Marc weet dat je om de zoveel tijd ruzie krijgt met Marc, en je hem een flink aantal maanden moet vermijden en daarna hem weer tegenkomt en geen van bieden meer weet waar de ruzie over ging. Volgens mij had het te maken dat Marc soms helemaal onder je huid wil kruipen en niemand vindt dat fijn; hij was een echte pain in the neck.
Na zo’n onderbreking kwam ik Marc zo’n drie jaar geleden weer tegen toen ik klaar was met fysioterapie bij Betty en zijn zoon―waar hij altijd met heel veel trots over sprak―hem op een rolstoel hielp zijn therapie te beginnen. Hij sprak moeilijk maar legde uit wat hem was overkomen. Hij herstelde redelijk maar werd dialyse patiënt. Het werd een lange lijdens weg voor hem en zijn naasten maar hij bleef leven. Hij appte zeer regelmatig over zijn situatie en hij begon mijn DRAFT vanaf 2020 regelmatig te lezen. Bijzonder was dat hij zeer lovend was; hij lachte regelmatig, niet om mijn onnozele analyses, maar door mijn verwoording van zaken die hij ook zo zag. In de tijden dat ik het schrijven niet zag zitten of een zinloze activiteit vond, raakte hij in alle staten, want ik moest doorgaan met schrijven en u heeft het aan Marc te danken dat ik nog schrijf.
Begin december kwam zijn voice-app binnen met de mededeling dat hij de pijn, waar hij al maanden zwaar aan te lijden had, met name bij het dialyseren, zo erg was en niet meer te behandelen was, dat hij samen met zijn gezin had besloten te stoppen. Ik belde hem gelijk op en wij hadden, wat zou blijken, ons laatste gesprek. Hij klonk opgewekt en vertelde dat hij dacht ongeveer twee weken te leven had. Het was een onwerkelijk gesprek. Ik zei dat hij Kerst nog zou halen en ik had het voornemen hem nog op te zoeken voordat het zo ver zou zijn. Ik stuurde tussendoor nog een app en hij bedankte mij voor de app. En toen kwamen de apps van de familie op 20 december 2022 dat Marc was gaan rusten. Op 29 december, twee dagen voor mijn verjaardag, namen wij afscheid van hem.
Eén ding weet ik zeker en dat is dat Marc wil dat ik vandaag schrijf en dat hij nu dat zou zeggen zonder dat lachje.
References
Goede, M. (2022, oktober). Reflecteren in Actie; Bestuurskundige reflecties vanaf Caracasbaai als kantoor; DRAFT 2.0. Retrieved from www.academia.edu: https://www.academia.edu/89331466/Reflecteren_in_actie_Bestuurskundige_reflecties_vanaf_Caracasbaai_als_kantoor_DRAFT_2_0
Msemburi, W., Karlinsky, A., Knutson, V., Serge, A.-G., Somnath, C., & Wakefield, J. (2022). The WHO estimates of excess mortality associated with the COVID-19 pandemic. Nature.
Miguel Goede
Comments