Werelderfgoed; soms heb ik er de energie niet meer voor

Werelderfgoed; soms heb ik er de energie niet meer voor

DRAFT 4.0

6 december 2023

Het mag misschien lijken alsof ik een onuitputtelijke energie heb om zaken aan te pakken. Maar dat is niet zo. Ik heb ook zeker geen behoefte om met ministers en anderen van de (bestuurlijke) elite te debatteren. Maar soms zijn de standpunten gewoon niet te kwalificeren. Als iemand zich oprecht afvraagt wat Curaçao heeft aan het feit dat Willemstad al 25 jaar op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat, vraag ik me af of iemand anders die vraag ook gaat beantwoorden.

Los van op welke lijst de stad staat, is de stad een openluchtmuseum waarin onze geschiedenis is vastgelegd. Het is een parel in de regio waar menig ander eiland jaloers op is. Het is een van de drie aspecten die bezoekers aanspreken: onze mensen, onze stad en onze natuur. Deze drie vormen de pijlers van onze duurzame ontwikkeling. Juist ons beleid gaat onzorgvuldig om met deze drie zaken, en andere zaken.

Het beleid is nog altijd gebaseerd op het geloof dat we voorrang moeten geven aan buitenlandse investeerders, ten koste van ons eigen belang. Iets dat wij al vanaf begin jaren tachtig doen.

Gentrificatie is een proces waarbij verouderde of verwaarloosde wijken in stedelijke gebieden worden opgeknapt en getransformeerd tot meer welvarende en moderne buurten. Dit gaat vaak gepaard met investeringen in vastgoed, renovaties en de komst van nieuwe bedrijven, wat de aantrekkelijkheid van het gebied vergroot. Hoewel gentrificatie positieve aspecten kan hebben, zoals het verbeteren van de leefbaarheid en het stimuleren van economische groei, heeft het ook aanzienlijke gevolgen voor de oorspronkelijke bewoners van de stad.

Bijvoorbeeld, stijgende huurprijzen: Naarmate de buurt aantrekkelijker wordt voor welgestelde nieuwkomers, stijgen vaak de (huur)prijzen. Dit kan leiden tot onbetaalbare woonlasten voor de oorspronkelijke bewoners, waardoor ze gedwongen worden te verhuizen. Verdringing: Door de stijgende kosten van levensonderhoud worden de oorspronkelijke bewoners soms gedwongen te vertrekken. Dit kan leiden tot het verlies van sociale cohesie en het verdwijnen van de originele gemeenschap. Verandering van sociale dynamiek: De komst van nieuwe bewoners en bedrijven kan de sociale dynamiek van de buurt veranderen. Oorspronkelijke bewoners voelen zich mogelijk niet meer thuis in hun eigen omgeving door culturele verschuivingen. Verlies van lokale bedrijven: Kleine lokale bedrijven die de buurt karakter geven, kunnen verdwijnen omdat ze niet kunnen concurreren met grotere, meer trendy ondernemingen die vaak samengaan met gentrificatie. Toename van sociale ongelijkheid: Gentrificatie kan de kloof tussen arm en rijk vergroten. Terwijl sommige bewoners profiteren van de verbeteringen, worden anderen uitgesloten vanwege financiële belemmeringen. Cultuurverlies: Door de veranderingen in de buurt kunnen unieke culturele aspecten, tradities en geschiedenis verloren gaan. Dit kan een impact hebben op de identiteit van de gemeenschap.

Gentrificatie is niet altijd een negatief fenomeen, maar het is essentieel om oog te hebben voor de mogelijke gevolgen en manieren te vinden om het proces inclusiever en duurzamer te maken voor alle bewoners.

Alle bovengenoemde effecten hebben we reeds gezien in bijvoorbeeld Pietermaai en op Rif. Vorig jaar moesten de bewoners van Rif zich verenigen om zich te verzetten tegen de verkoop van volkswoningen aan buitenlandse investeerders.

En zoals ik al eerder zei, wordt niet alleen de historische binnenstad onderdrukt, maar ook de natuur, bijvoorbeeld Caracasbaai. Nog steeds denken velen dat het opofferen van natuur voor hotelontwikkeling ten goede komt aan de mensen en het land. Maar als ik het nu omdraai, wat er de laatste tijd is gebouwd, is dat werkelijk een aanwinst voor het eiland? En spoedig zullen wij het punt bereikan dat wat het eiland zo authentiek maakt er niet meer is.

Het is deze manier van denken, het beleid dat eruit voortvloeit en de zogenaamde ontwikkeling die ertoe heeft geleid dat velen het niet meer redden of zien zitten op het eiland. De bevolking vertrekt al een paar jaar omdat er hier geen kansen of perspectief zijn en het eiland onbetaalbaar is geworden, niet alleen wat betreft levensonderhoud maar ook op de woningmarkt. Wat vroeger een normaal huis was van drie ton, is nu voor niet minder dan zes ton op de markt. En dat kan 90% van de lokale bevolking niet meer opbrengen.

Dus ik wil de vraag omdraaien: Wat hebben wij aan "Invest Willemstad?" Het is een oprechte vraag.

Miguel Goede