"Waar staan we nu?"
DRAFT 4.0
18 december 2023
Op deze zondag, direct na de jaarlijkse analyse van 15 december, heb ik mij gebogen over wat ik vandaag wil schrijven en welke boodschap ik wil overbrengen tijdens het programma van Jurgen Arvelo op maandag. Tijdens mijn overpeinzingen werd ik geïnspireerd door een toespraak van een voormalig politica vorige week, waarin ze benadrukte dat meten weten is en dat het allemaal draait om data, hoewel ik niet zeker weet of ze dat laatste daadwerkelijk zei. Ik blijf zeer sceptisch over het herhaalde cliché dat meten gelijkstaat aan weten.
Bij de analyse van het jaar 2023 dook ik in de cijfers, samen met econoom Runy Calmera, en bekeek ik ook die van de Centrale Bank. Op het eerste gezicht toont het een rooskleurig beeld: economische groei, een overschot bij de overheid, afnemende schuld, stabiele deviezenreserves, en een langzaam dalende werkloosheid. Het lijkt bijna reden voor een feestje.
Echter, waarom voelt de meerderheid op straat zich niet beter en ziet zij geen verbetering in haar situatie? De cijfers vertellen niets over de kwetsbaarheid van onze economie, de klimaatcrisis, armoede, en ongelijkheid. En waarom wordt er niet gesproken over de krimpende bevolking of het Gini-coëfficiënt dat de ongelijkheid meet? Volgens Calmera zijn er 8 tot 9.000 onderstandtrekkers en 10 tot 20.000 illegalen. De eersten leunen op de overheid, terwijl de laatsten niets bijdragen. Zowel de sociale fondsen als de gezondheidsfondsen zijn failliet of stevenen daarop af.
Deze illegalen dragen niets bij aan de premies, loonbelasting en winstbelasting, maar maken wel gebruik van de infrastructuur, water, elektriciteit en zorg, en hun kinderen bezoeken onze scholen. Hoewel ze vaak hard werken in de bouw, retail (snèk), en de informele sector, moeten we manieren vinden om hen actief te laten bijdragen aan onze begroting en sociale fondsen.
Calmera legt uit dat de groei en overschotten onvoldoende zijn voor het stimuleren van de economie, de energietransitie en het opvangen van de vergrijzing. Een grotere inspanning is nodig om onze welvaart te behouden en vergroten. Een groei van 1.7% in de economie in 2027 is niet voldoende; we moeten veel ambitieuzer zijn.
In een recent artikel van 14 december, getiteld "Schrijnende woonomstandigheden op Curaçao: oproep tot dringende actie", wordt een schokkende realiteit blootgelegd. Meer dan 3.300 huizen op Curaçao bevinden zich in zo'n erbarmelijke staat dat bewoning onverantwoord is. Ondanks deze schrijnende omstandigheden blijven deze huizen bewoond. Een groep bezorgde burgers heeft een rapport opgesteld en dringt aan op grootschalige renovatie, geschat op ruim 260 miljoen gulden, mogelijk gefinancierd door fondsen uit Nederland, de Europese Unie, of de Verenigde Naties.
De roep om actie lijkt tot nu toe aan dovemansoren gericht, ondanks dat het rapport aan verschillende instanties is overhandigd. Deze schrijnende woonomstandigheden hebben diepgaande gevolgen voor de bewoners, van trauma's tot schoolproblemen en zelfs gevallen van incest.
Mijn standpunt blijft dat cijfers niet alles zeggen. Cijfers spreken niet voor zich. Cijfers vervangen niet het denken en reflecteren. Zoals iemand ooit zei: "There are three kinds of lies: Lies, Damned Lies, and Statistics." Het is tijd om verder te kijken dan de cijfers en echte actie te ondernemen om de daadwerkelijke noden van onze samenleving aan te pakken. Ik denk dat economische cijfers vaak verkocht worden als positief, maar een diepere analyse toont aan dat onze economie structureel zwak is. We staan nog steeds voor aanzienlijke uitdagingen.
Miguel Goede
Comentários