Tokayo Pourier

Bloglezer 3.0 vraagt mij om weer te gaan bloggen. Ik begrijp hem wel. Ik blog sinds 1 december 2012 in het Engels. Mijn blogs van 2012 zijn in het boek Curacao 3.0 gebundeld. het boek was op 3.0 3.0 2013 op de markt gebracht. Binnen tien dagen was het uitverkocht. maar is via internet nog ge bestellen. Het boek is een groot succes. Omayra Leeflang citeert het boek in de Staten van Curaçao. Blijkbaar lezen de lezers liever Nederlands dan Engels. Het is zondag 24 maart 2013. Het is de dag nadat ik een presentatie heb gehouden voor GreenTown in het WTC, over de toekomst van de raffinaderij. In 2019 verloopt het contract me de Venezolaanse PdVSA. en de onderhandelingen zijn nog niet begonnen en sinds de dood van president Chavez op 5 maart 2013 hebben de Venezolanen nu verkiezingen aan hun hoofd. Dus de vraag die ik moest proberen te beantwoorden is, kunnen er 2250 nieuwe banen worden gecreëerd? Ik stel dat het niet mogelijk is om Curacao 3.0 te creëren met een 2.0 mentaliteit. Ik weet ook niet hoe je een 3.0 kunt weken.Op het zelfde tijdstip was er ook een Carshow van de MCB bank. Beide evenementen waren zeer matig bezocht. Het is duidelijk dat de crisis nu echt is toegeslagen.

In de avond opent de leider van de PS weer de aanval op professionals. Professionals die hij zelf in het kabinet heeft gevraagd. De professionals hadden ook nooit in zo'n kabinet zitting moeten nemen. Maar ook de professionals die hebben gegraaid bij de Bureau Ziektekostenverzekering hebben de professionals geen dienst bewezen. Met name advocaten en accountants komen en niet goed van af. Volgens de leider is het internet de oorzaak van alle criminaliteit en gaat hij nu een kruistocht beginnen van Oostpunt naar Westpunt. Kortom, mensen moeten dom gehouden worden: 1.0

Vroeg in de ochtend was het bericht via Facebook de wereld ingekomen dat ex-premier van de Nederlandse Antillen en oprichter van de PAR, Miguel Pourier is overleden op 74 jarige leeftijd. Op Facebook melden honderden mensen wat Miguel Pourier voor ze heeft betekend. Voor mij was hij "Tokayo" (naamgenoot). Als we elkaar ontmoeten was het "Tokayo" en we begrepen elkaar. We konden uren naast elkaar staan, niets zeggen, begrepen elkaar en alles was goed. Miguel was in de jaren negentig weer actief geworden om het land te redden. Ik denk dat hij wist dat hij niet meer de kracht had om dit kunstje nog een keer te flikken en is dus daarom getranscendeerd naar het niveau waar zijn lichaam hem geen beperkingen oplegt. Ik denk aan de kleine dingen waar nu niemand aan denkt: tennis, tafeltennis, gitaarspeler, Kousa Komun (pressiegroep mede door hem opgericht). Ik moet ook plotsking denken aan die dag in september 2005, toen hij de aula in Tilburg kwam binnenlopen voor de verdediging van mijn proefschrift. Maar ik ben niet verdrietig, want ik weet zeker dat Miguel veel moet hebben geleden bij het kijken de ex-Antillen en zijn politiek partij niet meer de harmonie kent die hij nastreefde.

Tokayo RIP.