Op 15 april 2013 ga ik mijn autokeuren. Om de twee jaar moet dat. Tegenwoordig kun je bellen en een afspraak maken. Dat heb ik keurig gedaan. En het werkte. Om half negen ben ik bij de Dienst Openbare Werken. Ik ga naar een loket. Een daar wat rond hangende de bewaker zegt dat ik door moet rijden en link af, daar is het. Ik heb geleerd dat je op Curaçao de service gelaten moet ondergaan. Al lopende blijf ik vragen waar het precies is. De laatste cliënt die ik spreek, wijst mij het loket aan en vertelt erbij dat ik niet kan swipen. Daar had ik rekening meegehouden en had van te voren gepind. Nu mag ik achter in de rij auto's aansluiten. Er zijn dertig tot veertig auto's voor mij. Gelukt had ik daar rekening meegehouden. Ik haal mijn iPad te voorschijn en begin te werken. Het is nog voor negen uur. Gaande weg krijg ik de behoefte naar toilet te gaan. Maar er is geen toilet. Dan wordt het wachten extra lang. Een uur later ben ik aan de buurt. Het keuren zelf duurt geen twee minuten. Alleen de frames die de dealer rond de nummerplaten heeft geplaatst moet verwijdert worden, anders wordt mijn auto niet gekeurd. Née, een schroevendraaier heeft men niet. Ik loop het terrein af en vind ergens iemand die mij een schroevendraaier leent. Om kwart voor tien rij ik weg. Ik maak een stop bij een hotel om mijn blaas te ontspannen. Nu naar de garage, want in het weekend is er spontaan een lampje op mijn dashboard gaan branden. Ik had in de rij bij het keuringslokaal de garage gebeld. Ik kon langskomen, maar voor twaalf uur. Iets na tien uur ben ik bij de garage. De man kijkt een en vraagt wanneer ik terug kan komen, want de computer die nodig is voor de diagnose is niet beschikbaar. Ik vertrek met een afspraak voor de volgende dag negen uur. Oja, had ik vertel dat mijn auto geen week geleden voor de periodieke service in dezelfde garage was?
De service is bijna overal net niet wat het moet zijn. Een tijd je was het de charme me van het eiland, maar nu kost het alleen maar geld.