Het is weer eens empirisch aangetoond; implementatie en verandering is niet ons ding
DRAFT 4.0
12 november 2023
We hebben ons jarenlang verzet tegen de komst van de consensusrijkswet voor het Caribisch Orgaan voor Hervorming en Ontwikkeling (Coho). Het zou onze autonomie ondermijnen, en we zouden het eigenaarschap verliezen. Staatssecretaris Raymond Knops moest vertrekken, en er heerste jubelstemming, want deze militair begreep er niets van. Hij kon nauwelijks voetballen. Zijn opvolgster, Alexandra van Huffelen, werd met gejuich en dansend ontvangen, en zij verving Coho door onderlinge regelingen. Onze intellectuelen, die brieven hadden geschreven naar Den Haag dat Coho van tafel moest, verkeerden in een overwinningsstemming. Ze hadden hard gestreden voor eigenaarschap, niet denkend aan onze problemen en oplossingen. Deze zijn eenvoudigweg opgenomen in het landspakket dat, in tegenstelling tot Coho, onaangetast bleef.
Nu zijn we maanden en vele debacles verder, en ontvangen we de voortgangsrapportages. Inmiddels staat Curaçao op tien onderdelen in het rood, vergeleken met Aruba, dat op twee onderdelen in het rood staat, en Sint Maarten op één onderdeel.
En dit alles op Curaçao, bijgestaan door consultants, directeuren en topambtenaren die topsalarissen verdienen en die constant klagen dat ze te weinig verdienen en dat er niet aan hun inkomen mag worden getornd. Deze week zag ik een advertentie voor een functie om een huisartsenpost op te zetten met een aangeboden salaris van Naf. 20.000. Het nieuwe ziekenhuis heeft een verlies van 263 miljoen in vier jaar. De SVB maakt verlies.
En ik weet bijna zeker dat een andere regering het niet veel beter zou hebben gedaan. Implementeren is gewoon niet ons ding. We hebben hulp van buiten nodig en ook dwang van buiten, anders gaat het gewoon niet; ‘Doing the same thing and expecting a different result.’
Miguel Goede
Kommentare