De ontnuchterende realiteit: waarom het zo moeilijk is de YdK en Curaçao vooruit te helpen

De ontnuchterende realiteit: waarom het zo moeilijk is de YdK en Curaçao vooruit te helpen

11 juli 2024

De Yu di Kòrsou als human (resource) is de afgelopen decennia ernstig achteruitgegaan. Dat is geen mening, maar een conclusie op basis van wat we zien, horen en dagelijks ervaren. Dit is ook door het IMF vastgesteld. Het AD van 10 juli 2025, bericht als volgt: “Vaardigheden van jongere arbeidskrachten snel opkrikken; IMF: opleidingsniveau jonge generatie lager dan ouderen die met pensioen gaan”

De bruá in ons hoofd — die mentale verwarring, het gevoel van desoriëntatie — uit zich op alle niveaus van ons samenleven. De oorzaken zijn uiteenlopend en direct of indirect al vaak benoemd. Hier wil ik echter duidelijk maken waarom het zo’n zware taak is om de YdK en de samenleving als geheel weer naar een hoger plan te tillen.

Als 30% van de mensen onder de armoedegrens leeft en 80% moet rondkomen van minder dan Cg. 3.000 per maand, terwijl het bestaansminimum is vastgesteld op Cg. 3.252, dan heeft dus het overgrote deel van de bevolking niet alleen te weinig geld, maar ook te weinig tijd en energie om in ontwikkeling te investeren. Mensen leven in permanente overlevingsmodus. Alles is gericht op vandaag, niet op morgen.

Daar komt nog bij: de kwaliteit van ons onderwijs, van de zorg en het sociaal vangnet, van het openbaar vervoer, de infrastructuur en het verenigingsleven is ernstig aangetast. Dat zijn juist de structuren die mensen in staat stellen zich te ontwikkelen en vooruit te komen. Zoals het er nu voorstaat, is het voor Curaçao onmogelijk om binnen één of twee generaties op een hoger niveau te komen.

En alsof dat nog niet genoeg is, verliezen we elk jaar opnieuw waardevol talent. Jongeren die de kans krijgen om te studeren, vertrekken naar het buitenland — en velen keren niet terug. We investeren in mensen die we vervolgens zien vertrekken. De braindrain is structureel geworden.

Wat zou er in theorie mogelijk zijn?

We zouden kunnen inzetten op een fundamentele herziening van het onderwijs. Kinderen zouden zo vroeg mogelijk naar school moeten gaan. Schooldagen zouden moeten lopen van 7 uur ’s ochtends tot 6 uur ’s avonds. Met schoolmaaltijden. Met niet alleen cognitieve vakken, maar ook sport, muziek en drama. Met een degelijk curriculum, gedragen door goed opgeleide en gemotiveerde docenten.

Kan Curaçao dit zelf ontwikkelen en implementeren?

De ervaring heeft uitgewezen van niet. Niet omdat de wil ontbreekt, maar omdat de middelen, de schaal en de continuïteit simpelweg tekortschieten. Als we dit serieus willen aanpakken, dan zal er samengewerkt moeten worden met Nederland. Niet als afhankelijke, maar als gelijkwaardige partner in een gezamenlijke inspanning om de toekomst van een volk veilig te stellen.

De uitdaging is groot. De tijd dringt. Maar de vraag is niet óf we iets moeten doen — de vraag is: zijn we bereid om het eindelijk samen te doen?

Miguel Goede