De voorlopers van de topinkomens
DRAFT 2.0
23 juli 2033
Ik maak een uitzondering om over een persoon te schrijven. Vanochtend had ik cash geld nodig en bij de ATM liep ik Ramon Galmeijer tegen het lijf. Hij was geen spat veranderd. Hij zeg er monter uit. Ik vertelde hem dat ik de afgelopen dagen vaak aan hem heb gedacht. Hij zei dat het bij hem ook het geval was, want hij dan mij op de televisie gezien.
Zijn naam zal veel mensen niets zeggen. Galmeijer ging met pensioen in het midden van de jaren negentig van de vorige eeuw. Hij was de baas van de Post van de Nederlandse Antillen, niet alleen van Curaçao. Hij was verreweg de best directeur van de Post die ik ken. Alles liep op wieltjes. Het was een grote organisatie, aanwezig op alle eilanden en onderworpen aan internationale afspraken. De functie van hoofd Postkantoor was een zwaar ondergewaardeerde functie, naar de maatstaven van toen en van nu. Uit mijn hoofd was het gewoon een schaal 12 functie. Iedere academicus was binnen drie jaar op schaal 12, om een idee te geven.
In het gesprek vertelde ik Galmeijer hoe absurd de discussie over topinkomens wel niet is. Hij zei tussen lip en neus door dat zijn functie amper zesduizend gulden betaalde. Nadat Galmeijer met pensioen ging is de dienst niet alleen verzelfstandigd maar ook geprivatiseerd. Dit moet eind jaren negentig zijn gebeurd. Dit laatste mislukte en enkele jaren later werd de Post een overheidsNV. En het was niet meer de Post van de Nederlandse Antillen, maar alleen van Curaçao. Ze hebben nu een goede directeur en die verdiend keurig onder de Balkenendenorm, heeft die directeur mij verteld, maar het zal een veelvoud zijn van wat de heer Galmeijer verdiende; meer dan een voor inflatie gecorrigeerd salaris.
Voor mensen als Galmeijer was het een eer een dergelijke functies te mogen bekleden en hun land te dienen. Maar de tijden zijn veranderd. En nu staan wij weer voor een dergelijke verandering.
Miguel Goede
