Zaterdag 15 september 2012. Een datum in de geschiedenis. Een dag met een verhaal. Het is het verhaal van de staatsgreep van 13 september 2012. Het is ook de dag dat Jean Julien Rojer dubbel won van Federer in Rotterdam, tijdens de Davis Cup wedstrijd. De dag dat Churandy Martina op ons eiland als held wordt onthaald.
Soms denk je, wat doen verhalen er toe? Het is alleen maar tekst, beeld en geluid. Verhalen zijn heel belangrijk want we zijn allemaal acteurs in onze eigen en gezamenlijke film. De verhalen in ons hoofd bepalen wat we doen en wie we zijn. Het is daarom belangrijk dat je een eigen verhaal hebt en dat ook vertelt, op Facebook bijvoorbeeld. Als je niet vertelt wie je bent, dan vullen anderen het voor je in. Dat geldt niet alleen voor jouw persoon, maar ook voor het eiland. Zo hebben we veel te lang bepaalde media in Nederland laten vertellen wie we zijn. En misschien zijn we nu geworden wat men over ons vertelde. Curacao is net de adelaar die is opgevoed door een kip. In zijn hoofd is hij een kip en kan dus niet vliegen. Maar als hij het verhaal kent, dat hij een adelaar is, is hij vrij.
Gesprekken, speeches, artikelen, boeken, gedichten, films, clips, muziek, foto's, schilderijen, persberichten, advertenties, blogs. Allen bevatten ze verhalen.
Verhalen, sprookjes, anekdotes, roddels, geruchten, mythes, fabels, geschiedenis, idee, gedachte, ingeving. Allemaal zitten ze in onze hoofden.
Dromen en nachtmerries, zijn de verhalen die deel zijn gaan uitmaken van ons onderbewust zijn en die bepalen mede wie we zijn en wat we doen.
Willem, een vriend, zegt vandaag op de porch: "Dit eiland is verdeeld". Nee, zeg ik. Dit eiland wordt verdeeld door verhalen. Het is het verhaal van de slavernij en het kolonialisme. Dit verhaal vertellen we al honderden jaren en iedere keer weer worden we opnieuw slaaf en meester en is een revolutie nodig om ons te bevrijden (Curacao 2.0), zoals nu. Tula die ons eens heeft trachten te bevrijden uit de slavernij, is nu gemaakt tot een belangrijkste acteur in onze "mental slavery".
Volgend jaar gaan we het pas goed aanpakken. Dan is het het jaar van Tula, 150 jaar na afschaffing van slavernij op Curacao. Er komt een echte internationale film over Tula. Wat een verschil met Martin Luther King. Hij had een droom en die wordt iedere dag meer werkelijkheid.
Waarom maken we niet tevens een nieuw verhaal, waarin we allemaal succesvol zijn en het goed gaat met het eiland (Curacao 3.0)? Ik heb liever een film over het succes van Curacao en haar helden. Of over alle andere uitingen van het succes van het eiland. De foto's van Bea Moedt, het Jazz en Film festival van Gregorie Elias, Pitoch Heyden docent aan een universiteit in Australie. Te veel honkbal sterren op om te noemen die Curacao op de map zetten. Maar ook Yves met zijn nieuwe krant en nu een internet videokanaal. Brian Dekker. Hemayel. Levi Silvanie. Tanya Cross. Onze atleten met de Olympische vlag die over de hele wereld de voorpagina halen. Geef mij maar een science fiction film. Met een spaceport van Maurice die toeristen de ruimte in schiet vanaf de airport city. Dan is de droom van Andres Casimirie werkelijkheid geworden.
Curacao is een wonderbaarlijk eiland op weg naar een briljante toekomst. Wat we nodig hebben zijn mensen die ons verhaal vertellen en die de verbanden leggen en onze ogen openen en laten zien dat onze dromen werkelijkheid zijn geworden, dat we een verhaal hebben, dat we geschiedenis maken, dat we succesvol zijn. Tula R.I.P.
Curacao 3.0 is een succesvolle open democratische samenleving van goed opgeleide creatieve mensen, die 100% internet connected is. Dit vormt de basis voor systemen van preventieve gezondheidzorg, permanente educatie, een efficiënte overheid. Die een logistieke functie in de wereld vervult. Beroemd om haar duurzaam toerisme.
Deze samenleving 3.0 is er al bijna. Van Kura Hulande, het huis van TEDx. Renaissance Hotel, het huis van het Rotterdam Film Festival. Het nieuwe ziekenhuis in Otrobanda. Het WTC, het huis van het Jazz Festival. Het wereld vermaarde Carmabi instituut en de mangrove bossen. De Airport City, de basis van de eerste Spaceport. Ctex datacenter. Christoffel park en het museum Savonet. Kura Hulanda Westpunt.
Nee, geen heren Wiels en Pierre als onze storytellers, hun dagelijkse verhaal brengt ons niet verder. We hebben politici, journalisten, artiesten en anderen nodig die ons het 3.0 verhaal vertellen en onze mensen inspireren om binnen dit 3.0 verhaal hun dromen na te streven. Wij willen niet nog een keer het slavernijverleden opnieuw vertellen en beleven. Maar vertel alsjeblief nog een verhaal ernaast. Misschien is dat de reden waarom de jonge mensen, met hun smartphone, niet meer communiceren met ouderen. Ze willen hun eigen dromen achterna. Als we samen met hen zouden dromen, zou de toekomst er veel leuker uitzien.
Ik dank John Steyaert voor zijn verhaal. Hij zei: als jullie iets anders willen op Curacao, moeten jullie samen iets nieuws maken.