Soevereiniteit 3.0: Singapore van 1.0 naar 3.0 in minder dan 30 jaar

Singapore werd in de jaren zestig onafhankelijk en werd binnen dertig jaar een van rijkste landen ter wereld.  Op Curaçao wordt al jaren gekeken naar Singapore.  Singapore hoort in het rijtje thuis van Barbados, Ierland, Nieuw Zeeland.  Ik heb hierover al eerder geschreven in mijn wetenschappelijk werk, opzoek naar de lessen van de andere eilanden voor Curaçao. Nu hebben onze onafhankelijkheidsleiders Singapore ook ontdekt en hebben de biografie van Lee Kuan Yew ook ontdekt.

Dan valt de draai naar een onafhankelijkheid met vriendschapsbanden ook te begrijpen.  Singapore is met een goede verstandshouding vertrokken.  Lee Kuan Yew nam ook geen ontwikkelingshulp aan omdat hij voorzag dat Singapore verslaaft zou raken aan de hulp.  Maar er zijn nog meer grote verschillen tussen Lee Kuan Yew en onze leiders.  Zo is hij een uitgesproken kapitalist en hebben wij socialisten.  Singapore omarmde buitenlandse investeerders en werkte nauw samen met de vakbonden. Singapore kent bijna geen sociale voorzieningen, maar er is werk voor iedereen en iedereen moet sparen.  Lee Kuan Yew koos niet voor de eigen cultuur maar omarmde het Engels.  Hij verenigde vier geschieden groepen tot een Singapore.  Hij nam een Nederlander als brain: Dr. Albert Winsemius. Hij was voorstander van kennis en intellectuelen.  Hij stuurde jongeren naar het buitenland naar de beste universiteiten en de beste mensen werden benoemd in de top functies.

De huidige voorstanders van de afhankelijkheid van Curaçao hebben tot nu toe het tegenovergestelde gedaan van Singapore.  Nu een draai maken, om nu meer in de voetsporen van Lee Kuan Yew te treden is volstrekt ongeloofwaardig.

En Lew Kuan Yew heeft een schaduwzijde.  hij manipuleerde verkiezingen en legde de media aan banden.  Daar is hij zeer open in en legt uit waarom hij het destijds heeft gedaan.  Hij geeft toe dat Singapore nu meer democratisch moet worden.  Dat is de opdracht aan de nieuwe generatie.

Dan laat ik nog buiten beschouwing dat Singapore reeds in de jaren zestig een miljoenen bevolking had en dat de Confucius cultuur doorslaggevend is voor het werken van het model van Singapore. Mensen aanvaarden gezag en werken hard.  Dat is iets anders dan geniale anarchie.