Gesprekken met drs. Eddy Jonis
Gesprekken met drs. Eddy Jonis
DRAFT 1.0
15 juni 2021
Ik heb op de middelbare school zes jaar geschiedenis en staatsinrichting onderricht genoten. (En later aan de universiteit.) Ik had een negen voor mijn mondeling. Volgens mij was het ook mijn eindcijfer maar dat zou ik moeten nakijken. Ik heb alleen maar goede docenten geschiedenis gehad: Sjak-Shie, Eddy Jonis, Goddijn, Jonker. Maar al mijn docenten waren goed of deden hun best. Een enkeling had te weinig ervaring. Naast Eddy (wij mochten hem zo noemen, maar ik haalde het niet in mijn hoofd) had, samen met de heer Pruis (aardelijkskunde en sociale geografie, hij had minder met de titel) veel invloed op mijn ontwikkeling. De heer Ignacio was twee jaar lang mijn docent maatschappijleer. Maar ik wil geen enkele docent tekort doen. (Straks moet ik kijken of de namen correct zijn gespeld.)
Ik had Eddy twee of drie jaar als docent geschiedenis. Het eigenaardige was dat hij nauwelijk “les” gaf; hij voerde een gesprek. Hij wachtte ons groepje (niet veel mensen hielden geschiedenis in het vakkenpakket) op, ergens ver buiten zijn klas, waar hij met iemand in gesprek was. Daarna liepen wij naar de klas en begon het gesprek. Het begon met vaak met een anekdote over hem zelf, uit zijn jongere jaren, studententijd of iets recents. Dan begon hij te praten over alledaagse zaken en ging hij over tot de actualiteit. Vaak was dat het bestuur van het land, de politiek of arbeidsverhoudingen. Achteraf realiseerde ik mij dat hij steeds probeerde ons aan de praat te krijgen en aan het denken te zetten. Dat is zijn op het eiland geen normale zaken voor kinden. De laatste vijftien minuten moest het boek snel op tafel en vertelde hij even snel wat de stof was, welke regels wij moesten onderstrepen en wij moesten het thuis maar even lezen.
Een van de vele lessen die mij is gebleven was de stelling dat een regering intellectuelen niet tegen zich moest keren. Dat er een verbond kan ontstaan tussen intellectuelen en de arbeidersklasse en dit vaak heeft geleid tot revolutie. Zo waren er nog veel meer brokjes van wijsheid.
Later, na mijn studie, kwam ik Eddy weleens tegen en zette wij onze gesprekken voort. Twee zijn mij bijgebleven, die dag toen hij zijn kleinzoon kwam voorstellen op de universiteit. Zijn gezin was belangrijk voor hem. De andere keer was een paar jaar eerder, in 2005, wij hadden beide een rol op een bijeenkomst van het referendum over de staatkundige toekomst van de Nederlandse Antillen. Ik was voorzitter van het referendumcommissie en hij was adviseur van een programmamaakster over het onderwerp. Het was een voortzetting van onze eeuwige gesprekken.
Eddy zou in 2021 vijfentachtig zijn geworden. Ik herinner mij niet meer in welk jaar hij is overleden.
Mijn punt, als zoon van onderwijzers en zelf ook docent, is dat leraren ons hebben gevormd en dat wij daar niet bij stil staan. Zij waarschijnlijk ook niet.
Dr Miguel Goede