De stille bedreiging: Het verval van onze eigen samenleving op Curaçao
DRAFT 4.0
19 november 2023
Reeds enkele dagen loop ik rond met een gevoel, een gedachte; dat ons volk, de Curaçaoenaars, wordt bedreigd, en niet door anderen maar door onszelf. ― Jaren terug poneerde de overleden Jacob Geltdekker deze stelling. Het was mij te absurd om naar te luisteren, en inmiddels was deze vriend al geframed als racist en persona non grata. Dus filterde ik dit weg, tot nu. Hij heeft een punt. ― We worden minder. Onlangs las ik dat het aantal leerlingen dat met schooltransport gaat, is gedaald van 15.979 naar 12.757. Er worden dus steeds minder Curaçaoenaars geboren. Het bevolkingsregister geeft al enkele jaren aan dat wij van meer dan 160.000 inwoners enkele jaren geleden zijn geslonken tot ongeveer 148.000. Vandaag lees ik in de krant dat de census maar niet afkomt. Slechts bij 66% is men langs geweest, en 18% doet niet mee. In totaal zijn pas 77.734 inwoners geteld. 18% geeft dus aan niet meer mee te doen met deze samenleving. Men moet dus nog bij slechts 34% langs, en ik wacht al maanden op deze gasten. Maar laten we een berekening loslaten; komen we uit op ongeveer 117.000 inwoners?
Ik ga zo naar het strand om verder te reflecteren. Eergisteren zat ik daar naar de zonsondergang te kijken en realiseerde ik me dat we aan het Latiniseren zijn; er wordt volop Spaans gesproken, ook bij de huisarts, in restaurants, de kerk, en ga zo maar door. Maar let op, we worden minder, ondanks de komst van Zuid-Amerikanen. De Haïtianen vallen niet meer op, want zij spreken inmiddels Papiaments. Het doet me allemaal denken aan het toneelstuk van de overleden legende Eligio Melfor: “Hulanda mi ta bai”. Als men straks als toeristen op vakantie komen, zullen wij worden ontvangen door Venezolanen. Ik ben blij dat Venezolanen hier zijn, maar nu komen ze in onze plaats. Steeds meer begroeten mensen mij met de vraag: wanneer ga je weg? Of, waar ga je naartoe?
Wij zijn een volk dat elkaar afmaakt; karaktermoord, zelfs doodslag of moord. We maken ons volk kapot met hoge prijzen, onmenselijke belastingen, slechte kwaliteit voeding, onverantwoord rijden op wegen zonder strepen en met gaten, en dure camera’s die nooit zijn opgehangen, slecht onderwijs, slechte gezondheidszorg en slechte bejaardenzorg. Wij helpen buitenlandse investeerders het pensioen van 30.000 Curaçaoenaars weg te dragen, net als miljoenen van ons spaargeld bij onder andere de Giro Bank. We garanderen onze eigen mensen geen continue stroom en internet, maar eisen wel garanties voor onze eigen topinkomens, rechtvaardigend door briefjes opgehaald bij universiteiten, gefinancierd door belastinggeld van arme burgers waar nu op wordt neergekeken. We spenderen miljoenen aan het proberen te heropenen van een raffinaderij, wat steeds niet lukt vanwege corruptie. We besteden veel middelen aan het voorbijstreven van Malta als wereldhoofdstad van e-gaming, wat ons volk slechts, naar ik begrijp, 32 miljoen gulden aan overheidsinkomsten zal opleveren. We halen steeds meer bouwers van all-inclusive hotels binnen, ten koste van de natuur, wat slechts een paar honderd laagbetaalde banen oplevert in een sector waarin we liever niet werken. En we vieren dat wij dit jaar voor het eerst meer dan een half miljoen toeristen ontvangen, maar berekenen niet de externe kosten, zoals de afbraak van de natuur. Laatst vertelde een vriend mij tijdens het zwemmen dat hij had gehoord dat drugs in balen aanspoelt aan de noordkant. Ik geloof het maar niet.
We zijn het armste land binnen het koninkrijk (laagste BNP per capita) met de scheefste inkomensverdeling (hoogste Gini-coëfficiënt). We steken onze eigen palapas op onze eigen stranden in brand. We zijn zelfdestructieve kannibalen. Een andere illustratie hiervan is hoe we onze vitale infrastructuur voor de economie van de toekomst voor een appel en een ei verkochten aan een buitenlands bedrijf, waarna ons internet alleen maar slechter werd.
De krant van vandaag staat letterlijk vol met aanvragen voor vergunningen voor koffiehuizen, restaurants en slijtvergunningen. Alsof iedereen nu maar alcohol gaat verkopen. Verder staan er advertenties van notarissen voor executoriale verkopen van particuliere huizen. Mensen kunnen door werkloosheid of door andere problemen hun hypotheek niet meer aflossen. Deze mensen zullen in de regel ook vertrekken en de lokale bevolking heeft dus geen geld meer om die huizen te kopen; ze worden opgekocht door buitenlanders, Nederlanders, die er een tweede huis of bed and breakfast van maken.
Ik moet denken aan de vorige week overleden staatsman Winston Lourens, die het in zijn tijd continu had over Nation building. Ik vertaal het tot: het bouwen van een natie en dus een volk. Ik begreep hem niet in het begin, maar nu begrijp ik het en vrees ik dat het te laat is. Het is hoog tijd dat we als gemeenschap opstaan en werken aan een gezonde toekomst voor ons eigen volk en de rijke cultuur die we koesteren.
Miguel Goede
Naast de individuele verantwoordelijkheid van elke burger, zijn er diverse collectieve stappen die de gemeenschap van Curaçao kan nemen om de huidige uitdagingen aan te pakken. Deze stappen richten zich op gemeenschappelijke inspanningen en samenwerking op verschillende niveaus.
Gemeenschapsorganisaties Versterken: Actieve en sterke gemeenschapsorganisaties kunnen helpen bij het identificeren en aanpakken van lokale problemen. Dit kan variëren van buurtverenigingen tot non-profitorganisaties. Ze kunnen gemeenschapsprojecten initiëren, onderwijsprogramma's opzetten, en een stem geven aan de lokale bevolking.
Publiek-Private Partnerschappen: Samenwerking tussen de overheid en het bedrijfsleven kan essentieel zijn. Dit kan inhouden dat lokale bedrijven betrokken worden bij het creëren van werkgelegenheid en het ondersteunen van maatschappelijke projecten, terwijl de overheid zorgt voor een ondersteunend beleid en regelgeving.
Economische Diversificatie: Afhankelijkheid van…
Je slaat de spijker op z'n kop, goed geschreven en komt inderdaad hard aan. Sluit me aan bij Joyce, we halen de 'halve million mark' maar verkopen onze ziel aan de duivel. Selikor heeft onlangs gemeld dat malpais nog maar 9 jaar gevuld kan worden en hebben dan een waste management probleem, toeristen die hun goedkope zonnebrand meenemen (want hier is t te duur) en daarmee onze sealife doodmaken met de toxins in hun producten terwijl er reef friendly alternatieven te koop zijn op curacao. Laat me maar zwijgen over al het plastic wat is meegenomen uit EU en USA dat wij dan moeten verwerken. Nos no ta stima nos pais, dat mag duidelijk zijn ....
Dit komt hard aan, maar de stellingen zijn herkenbaar. Over de vervuiling van ons eiland is niet gesproken. Dat laat ook zien hoe men van ons eiland houdt. Wat zouden wij als bevolking van dit eiland kunnen doen? Behalve beginnen bij onszelf? Wat zou de tweede stap zijn?